نامه امام رضا علیه السلام به حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) در مورد شیعیان.

 بسم الله الرحمن الرحیم

یا عبدالعظیم!
1.أبلغْ عنّی أولیائی السلامَ وقل لهم: أن لا یجعلوا للشیطان على أنفسهم سبیلاً،
اى عبد العظيم! دوستانم را از جانب من سلام برسان و به آنان بگو كه: شيطان را به دل های خود راه ندهند

2.ومُرْهم بالصدق فی الحدیث وأداء الأمانة،
و ايشان را به راستگويى و امانتدارى سفارش كن.

3.ومُرْهم بالسکوت وترک الجدال فیما لا یَعْنیهم،
به آنان توصيه كن كه خاموشى گزينند و بحث و جدل در کارهای بیهوده را رها کنند.

4.وإقبالِ بعضهم على بعض والمُزاوَرة، فإنّ ذلک قربة إلیّ.
و به یکدیگر روی آورند، و به دیدار هم روند، زیرا این کارها سبب تقرّب و نزدیکی آنها به من می شود.

5.ولا یشغلوا أنفسهم بتمزیق بعضهم بعضاً، فإنّی آلیتُ على نفسی أنّه مَن فعل ذلک وأسخط ولیّاً من أولیائی دعوتُ الله لِیعذّبه فی الدنیا أشدّ العذاب، وکان فی الآخرة من الخاسرین.
و خود را مشغول ریختن آبروی یکدیگر نکنند، که من با خود عهد کرده ام، هرکس مرتکب چنین کاری شود و یکی از دوستانم را ناراحت و خشمگین سازد، از خداوند بخواهم که در دنيا سخت ترين عذاب را به او بچشاند، و چنین فردی در آخرت از زیانکاران خواهد بود!

6. وعرِّفْهم أنّ الله قد غفر لمحسنهم، وتجاوز عن مسیئهم، إلاّ مَن أشرک به أو آذى ولیّاً من أولیائی أو أضمر له سوءً،
و به دوستان ما آگاهی ده که خداوند، نیکو کارانِ آنان را مورد بخشایش خویش قرار می دهد و از بدکارانِ آنان می گذرد، مگر کسی که به او شرک ورزد و یا یکی از دوستان مرا آزار دهد، یا در دلش نسبت به وی قصد سوئی داشته باشد،

7.فإنّ الله لا یغفر له حتّى یرجع عنه، فإنْ رجع وإلاّ نُزع رُوح الإیمان عن قلبه، وخرج عن ولایتی، ولم یکن له نصیب فی ولایتنا، وأعوذ بالله من ذلک.
پس خداوند، او را نمی آمرزد تا آنکه از این نیّت بازگردد. پس اگر همچنان بر این نیّت بماند، خداوند روح ایمان را از قلبش می برد، و چنین فردی از ولایت و دوستی من خارج می شود
و از ولایت ما بهره ای نخواهد داشت،
و پناه بر خدا از چنین چیزی!

? اختصاص، شیخ مفید، صفحه 241

 تسلیم ؛ تمامِ حقیقت سجده است!

سَری بر نیزه،

و سر دیگر بر سجده‌ …

سجده‌ای در اوج قلّه‌ی تسلیم؛

که مایه فخر “أهل السّمٰوات” است!

پیام زندگى على‌بن‌موسى‌الرضا(علیه السلام)

ما که نباید فقط به مرقد امام على‌بن‌موسى‌الرضا اظهار ارادت کنیم؛

او امام ماست، زندگى او براى ما درس است، از زندگى او باید درس بگیریم؛ زندگى او براى ما یک پیامى دارد، آن پیام چیست؟

 من آن پیام را در یک کلمه خلاصه مى‌کنم. بدانید پیام زندگى پرماجراى على‌بن‌موسى‌الرضا علیه السلام به ما عبارت است:《مبارزه‌ى دائمى خستگى‌ناپذیر》

﴿از بیانات مقام معظم رهبری﴾

﴿مقام معـــــظم رهـــــبری ﴾

ما باید از حضرت معصـــــومه علیها السلام، بیشتر استفاده کنیم؛ به هر صورت ایشان امامزاده بلافصل است.

دختر امام، خواهر امام، عمه امام، خیلی عظمت دارد. در همین زیارت نامه ایشان آمده است:

«یٰا فٰاطِمَةُ اِشْفَعِی لی فِی الْجَّنَّةِ فَاِنَّ لَک عِنْدَاللهِ شَأْنَاً مِنَ الشّأن؛

ای فاطمه معصـــــومه! تو برای ورود من به بهشت شفاعت کن، چون نزد خدا دارای شأن و مقام بزرگی هستی.»

☆ بنابراین باید خیلی مغتنم بشمارید☆

می‌بارد از ضـــــریح تو رحمت،/از آسمان اسم تـــــو عصمت

از «اشفعی لنا»ی تـــــو «جنت»،/وا شد به‌ روی ما، به دعایت

ولادت حضرت معصـــــومه(سلام الله علیها) و آغاز دهـــــه کـــــرامت مبـــــارک باد

امام حسن عليه السّلام:

هَلاكُ النّاسِ فى ثَلاثٍ: اَلْكِبْرُ وَالحِرْصُ وَالْحَسَدُ، فَالكِبْرُ هَلاكُ الدّينِ وَ بِهِ لُعِنَ إِبْليسُ وَ الحِرْصُ عَدُوُّ النَفْسِ وَ بِهِ أُخْرِجَ آدَمُ مِنَ الجَنَّةِ وَ الحَسَدُ رائِدُ السُوءِ وَ مِنْهُ قَتَلَ قابيلُ هابيلَ.

♦️♦️سه چيز مردم را به هلاكت مى رساند:
1⃣ تكبّر
2⃣ حرص و آز
3⃣حسد
 

پس خودبينى و تكبر، دين انسان را از بين مى برد، همان طورى كه شيطان تكبر كرد و دينش نابود شد و منفور گرديد.
حرص و آز دشمن شخصيت هر فرد است همانطور كه آدم ابوالبشر (بواسطه حرصى كه در وى به وجود آمد) از بهشت رانده شد.
حسد (آرزوى زوال نعمت از ديگران) راهبر بدبختيها و تيره روزيها است، بواسطه حسد قابيل هابيل را كشت.

 الروائع المختارة، سيد مصطفى موسوى، ص116