در محضر شیخ اسماعیل دولابی

 شب‌های ماه رمضان است، اغلب شما جوان هستید. وضو بگیرید. نماز بخوانید. کم حرف بزنید. کم قصه بگویید. این چیزهایی که در تلویزیون نشان می‌دهند برای تفریح است یا برای بچه‌ها. شما که روزه دارید کمتر این و آن را گوش دهید.

 کمی به کارهایتان برسید. نیم ساعت یا یک ساعت بعد از نماز در سجاده بنشینید و خدا را یاد کنید. افطار که کردید، بدنتان که آرام گرفت، یه دعایی، یه ثنایی یک دقیقه خدا را یاد کنید. با خودتان خلوت کنید. به قرآن نگاه کنید. یا اینکه اصلا ساکت بنشینید. این خیلی قیمتی است. آدم افطار حقیقی را با خدا می‌کند. افطار حقیقی که خوردن نیست،

 هر جا غصّه دار شدی استغفار کن. استغفار امان انسان است.

 به این کاری نداشته باش که چرا محزون شده ای ، اذیّتت کرده اند؟ گناهی کرده ای؟ بعضی وجود خودشان را گناه می دانند. شما می گویی چرا من درست کار نمی کنم، او خودش را گناه می داند. محزون که شدی استغفار کن.

 چه غم خود را داشته باشی و چه غم مؤمنین را، استغفار غم ها را از بین می برد. همان طور که وقتی خطا می کنی همه صدمه می خورند ، مثلاً وقتی چند نفر کفران نعمت می کنند به همه ضرر می رسد ؛ استغفار هم که می کنی به همه ماسوای خودت نفع می رسانی.

در حدیث است که هشت چیز شما دست خداست : موت و حیات, مرض و صحت, فقر و غنا, خواب و بیداری, چه چیزی می ماند که دست خودمان باشد؟

بشنویم و عمل کنیم!!

امام موسی کاظم علیه‌السلام می‌فرمایند:
اگر شیعیانم را زیر و رو کنم، جز ادعا چیزی دیگری ندارند و اگر آنان را آزمایش کنم سر از ارتداد درآورند و اگر ایشان را تصفیه نمایم از هزار نفر جز یک نفر خالص وبی غش نباشد و اگر غربالشان کنم با من جز خواص و نزدیکانم نمانند، فراوانند افرادی که برپشتی ها تکیه می زنند و می گویند: ما شیعه علی علیه‌السلام هستیم!!!

شیعه علی علیه السلام کسی است که کردارش گواه رفتارش باشد.

*روضه کافی ج1 ص471

شهادت جانگداز هفتمین ستاره تابناک. امامت و ولایت ،امام موسی کاظم علیه السلام بر همه شیعیان و عاشقانش تسلیت باد.

حضرت ابراهیم علیه‌السلام فرمود:
وَإِذا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌؛[1]

و چون بیمار شدم، او مرا شفا مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بخشد.

به خاطر این است که بیماری‌ها و درمان‌های کسی که در مسیر توحید است با دیگران فرق دارد. این‌گونه افراد، شفا و درمان را مستقیم از خداوند می‌گیرند. البته بعضی از مردم، مطلب را خلط می‌کنند و بلافاصله می‌گویند: پس دکتر نرویم؟! در جواب باید گفت: مسیر این افراد با دیگران متفاوت است. کسی که در مسیر توحید است، بیماری یا مشکلی که برای او پیش می‌آید، بیشتر مربوط به خود او و مسیر او است، نه چیز دیگر. بنابراین با توحید زودتر درمان می‌شود تا با دارو. سر و کار آن‌ها با خدا است.

بعضی مواقع است که فقط کافی است برای آن شخصی که مشکل به وجود آمده است، تذکر حاصل شود تا این‌که درمان شود. این یک پله تنزّل‌یافته معنایی است که برای این کار می‌شود تصور کرد؛ البته معنایی دقیق‌تر هم دارد. از جمله مصادیق این قاعده مشکلات و مریضی هایی است که ما غالبا در آخر عمر پیدا می نماییم. ما اواخر عمر عمدتاً در مشکل قرار می‌گیریم که آن مشکلات را الآن با رجوع به خدا و دعا می‌شود برطرف کرد. آن مشکلات در اواخر عمر به ‌خاطر این است که یأس نسبت به مردم و توجه به حق‌تعالی پیدا کنیم و همچنین دفتر اعمال ما تصفیه شود. اگر ما در ایام عادی عمرمان درصدد کسب این سه زاویه باشیم، هم قبل از مرگ راحت‌تریم و هم می‌توانیم مرگ راحتی داشته باشیم.

کسانی که با سنن رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم آشناترند، این‌ها ذخیره‌ای برای ایام پیری آن‌ها می‌شود و در آن ایام نیز آرامش دارند؛ اما کسانی که به یمین و شمال می‌زنند و فقط در جمع‌کردن اصطلاحات و الفاظ هستند، مشکلاتشان نیز در اواخر عمر بیشتر است. اگر کسی بتواند معنا را در خودش روزبه‌روز ارتقا دهد جمع آن اصطلاحات اشکالی برای او ایجاد نمی‌کند؛ بلکه برای او مفید است؛ اما اگر کسی فقط به دنبال جمع الفاظ بوده است، در اواخر عمر دچار عوارضی می‌شود. دفتر مقدرّات بشر، آن‌قدر گسترده است که سرنوشت دو نفر مثل هم نیست؛ اما ورود به این دفتر برای انسان آسان نیست.

شیخ جعفر ناصری

امام علی(ع) می‌فرمایند: اهل تقوا در دنیا همانند خوشگذران‌ها لذت می‌برند
خدا خوشحال می‌شود بنده‌اش از نعمت‌اش استفاده کند، لذّت ببرد بعد از او تشکر کند

یکی از مقوله‌های مهم، حسن‌ظنّ(گمان خوب و خوش بینی) به خداست؛ خداوند بر اساس حسن‌ظنّ ما، نعمات و مقدّرات ما را تغییر می‌دهد. حالا چه کسی می‌تواند این حسن‌ظن را به خدا پیدا کند؟ کسی که تجربۀ شکر دارد. کسی که همیشه به‌خاطر نعمات، تشکّر می‌کند. رابطه انسان با خدا، مثل رابطه فرزند با مادر است؛ البته خیلی بالاتر از آن!

اگر همیشه به نعمات نگاه کنیم، نعمات‌مان زیاد می‌شود و حال‌مان هم همیشه خوب خواهد بود. ولی آیا می‌شود آدم در این دنیا همه‌اش خوش بگذراند بعد هم به بهشت برود؟ بله؛ نکند فکر کردی خدا از ما توقّع دارد حتماً اذیت بشویم و بعد، ما را به بهشت ببرد؟ نه، این‌طور نیست! سؤال: پس جهاد فی‌سبیل‌الله، عبادات، طاعات، انفاق در راه خدا و این سختی‌کشیدن‌ها چه می‌شود؟ اگر این سختی‌ها را با عشق انجام بدهی، سختی‌اش را حس نمی‌کنی و فکر نمی‌کنی که به‌زحمت افتاده‌ای.

 اگر یک مهمان بسیار عزیز به خانۀ شما بیاید که دوست داشته باشی خودت را برایش بکُشی، ده برابرِ حالت عادی کار می‌کنی و خسته هم نمی‌شوی؛ چون از سرِ عشق و محبت، داری زحمت می‌کشی. امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: اهل تقوا در دنیا همانند خوشگذران‌ها لذت می‌برند (فَحَظُوا مِنَ الدُّنْیَا بِمَا حَظِیَ بِهِ الْمُتْرَفُونَ؛ نهج‌البلاغه/27) خدا خوشحال می‌شود بنده‌اش از نعمت‌ها استفاده کند و لذّت ببرد و بعد، از او تشکر کند.

منبع: از بیانات استاد پناهیان