در روایات شیعه و سنی وارد شده است که منظور از “صالح المومنین” در آیه ی 4 سوره تحریم، حضرت علی علیه السلام می باشند. از اینرو اگر به دنبال ملاک و میزانی برای انسان صالح و فرد کاملی که مصداق تمامِ عملِ صالح باشد هستیم، بر اساس روایات معتبر، حضرت علی (ع)، یکی از آن مصداق های بارز و کامل است.

علامه طباطبایی در این خصوص می فرماید:

“در تفسير قمى به سند خود از ابى بصير روايت آورده كه گفت: من از امام باقر (ع) شنيدم مى فرمود: منظور از “صالح المؤمنين” در آيه شريفه” إِنْ تَتُوبا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُما وَ إِنْ تَظاهَرا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلاهُ وَ جِبْرِيلُ وَ صالِحُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمَلَئكَةُ بَعْدَ ذَالِكَ ظَهِير:

و شما دو زن اگر به سوى خدا توبه ببريد (اميد است خدا دلهايتان را از انحراف به استقامت برگرداند)، چون دلهاى شما منحرف گشته و اگر هم چنان عليه پيامبر دست به دست هم بدهيد، بدانيد كه خداوند مولاى او و جبرئيل و مؤمنين صالح و ملائكه هم بعد از خدا پشتيبان اويند."[1]، على بن ابى طالب (ع) است.[2] و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از اسماء بنت عميس روايت كرده كه گفت: از رسول خدا (ص) شنيدم آيه” إِنْ تَتُوبا …"[3] را تلاوت مى كرد تا مى رسيد به جمله” و صالح المؤمنين” و مى فرمود: صالح المؤمنين على بن ابى طالب است [4]"[5]

1.تحریم، 4

2.قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، ج، 2، ص، 377

 3.تحریم، 4

4.[سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور، ج 6، ص، 244

 5.طباطبایی، محمد حسین، مترجم: موسوی همدانی، محمد باقر، ترجمه تفسیر المیزان، ج 19، ص، 572

روایاتی از امام محمد باقر علیه السلام :

-هر که را تند خویی دادند ایمان را از او نهان کردند.

_ بهترین عبادت حفظ شکم و دامن است .

_ در اخلاق مومن تملق و حسد نیست جز در تحصیل علم ( که ممکن است از استاد تملق گوید یا بر رفیق رشک برد)

_ این زبان کلید هر خیر و شری است ، سزد که مومن زبان خود را چون کیسه سیم و زر مهر کند . پیغمبر صلی الله فرمود : خدا بر آن مومن رحمت آرد که زبان را از هر شری نگه دارد ، این صدقه ای است که به خود می دهد ، سپس امام باقر علیه السلام اضافه کرد : هیچکس از گناه سالم نماند جز این که زبان را نگه دارد .

_ بر شما باد که پارسا ، کوشا و راستگو باشید . امانت را به صاحبش ؛ نکوکار یا تبهکار باشد برگردانید ، که اگر قاتل علی بن ابی طالب علیه السلام امانتی به من سپارد به او بازگردانم .

_ اگر مردم بدانند درخواست چه ذلتی دارد هیچ کس از دیگری درخواستی نکند و اگر بدانند رد خواهش چه زیانی دارد ، هیچ کس خواهند ای را رد نکند .

_ امام فرمود : چیزی به شما نیاموزم که از شر شیطان دور شوید ؟ ابوحمزه گفت : چرا بفرمائید تا عمل کنیم ؛

فرمود : صبح زود صدقه دهید که روی ابلیس را سیاه می کند . و فراوان استغفار کنید که باعث محو گناهان است .

?دیده شده در تحف العقول ، ابن شعبه حرانی ، ترجمه احمد جنتی ، ص ۶۶۳.

همه ي کاستی ها و ناقصی ها از ضعف باور است.
همه ي اذکار و عبادات هم براي ایجادباور است .

با اذکار و عبادات، انسان به خود تلقین می کند و با تکرار و تلقین، بـاور و یقین ایجاد می شود.

تلقین آنقدر شریف است که حتّی به مرده هم موقع دفن تلقین می خوانند و وقتی که تلقین خواندند ، نکیر و منکر می گویند کار او درست شد. پس چـرا آدم تا زنـده است، به خود تلقین نخواند؟

حاج اسماعیل دولابی/مصباح الهدی/100

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
الحمدلله رب العالمین

عن سُلیمان بن جعفرِ الجَعفری قالْ سَمِعتُ موسی بن جعفرٍ علیه‌السلام یَقولْ مَرَّ أمیرالمؤمنین علیُّ بنُ ابی‌طالبٍ علیه‌السلام بِالرَّجُلٍ یَتَکَلَّمُ بِفُضولِ الکلام (۱)

[سلیمان بن جعفر می‌گوید شنیدم از حضرت موسی بن جعفر علیه‌السلام که می‌فرمود حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام بر مردی عبور کرد که او به فضول کلام سخن می‌گفت.] سخنان زیادی، سخنان بیهوده، سخنانی که برای گوینده و شنونده هیچ سودی به همراه ندارد، داشت اینجور حرف‌هایی می‌زد.

فَوَقَفَ عَلیه

امیرالمؤمنین دارد در راه عبور می‌کند، می‌بیند که یک نفری ایستاده، دارد همین‌طور حرف بی‌خود می‌زند؛ حرف‌هایی که هیچ فایده‌ای بر آن مترتب نیست؛ نه برای گوینده و نه برای شنونده. حضرت ایستاد.

ثُمَّ قالْ إنَّکَ تُملی عَلی حافِظَیکَ کتاباً إلی رَبِّک

[و به آن مرد فرمود:] تو داری [حرف‌هایت را] املاء می‌کنی بر این دو فرشته‌ای که محافظ و مراقب تو هستند. داری نوشته‌ای را بر اینها املاء می‌کنی؛ تو می‌گویی و اینها هم می‌نویسند.
کلمه به کلمه‌ی آنچه که از زبان من و شما خارج می‌شود نوشته می‌شود. این نوشته بعداً ممکن است به ضرر ما تمام بشود. بدانیم چه داریم می‌گوییم.

فتَکَلَّم بِما یَعنیک

به آن چیزی که برای تو مهم است سخن بگو و زبان باز کن.

وَ دَعْ ما لا یَعنیک

آنچه که برای تو مهم نیست، گفتنش فایده‌ای ندارد یا ضرر دارد، آن را رها کن.
بدان چه داری می‌گویی.

۱) الامالی شیخ صدوق، صفحه‌ی ۸۵

#بیان_و_تفسیر_روایات 17
#محتوای_تبلیغی
#مقام_معظم_رهبری

پیامبر اکرم صلی الله وعلیه وآله:
کور آن نیست که چشمش نابینا باشد، بلکه کور (واقعی) آن کسی است که دیده بصیرتش کور باشد.(میزان الحکمه، ج 2)

امام علی علیه السلام:
از دست دادن بینایی آسانتر است تا از دست دادن بینش.(همان)

غفلت انسان در دنیا، مانع بصیرت نسبت به حقایق آخرت است. (لَقَدْ کنتَ فِی غَفْلَةٍ مِنْ هذَا فَکشَفْنَا عَنک غِطَاءَک فَبَصَرُک الْیوْمَ حَدِیدٌ) (ق: 22)(ر.ک. فرهنگ قرآن، ج 6، ص 268)

قرآن صاحبان بصیرت را به تفکر و عبرت فرامی خواند. گاه آنان را به بینش و دقت در وجود خود (وَفِی أَنفُسِکمْ أَفَلاَ تُبْصِرُونَ) (ذاریات: 21). پدیده های محیط اطراف سفارش می کند: (أَوَلَمْ یرَوْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاءَ إِلَی الْأَرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعاً… أَفَلاَ یبْصِرُونَ) (سجده: 27)

و گاه آنان را از سرنوشت گذشتگان زنهار می دهد و به عبرت گیری از آنها فرامی خواند. (وَاللّهُ یؤَیدُ بِنَصْرِهِ مَن یشَاءُ إِنَّ فِی ذلِک لَعِبْرَةً لأُولِی الْأَبْصَارِ) (آل عمران: 13 و حشر: 2)

از تدبر در آیات قرآن و سخنان بزرگان دین به این #نتیجه می رسیم که بصیرت تنها این نیست که ببینیم و بشنویم، بلکه باید از عبرت ها پند گرفت تا عبرت دیگران نشد. عقل تنها راه نجات و هدایت گر بشر به راستی ها و خیرخواهی است. انسان اگر چشم ظاهر نداشته باشد، اما با شناخت و بصیرت به هدف آفرینش و محیط پیرامونش بنگرد و بیندیشد، در زندگی موفق خواهد بود و دیگران را نیز می تواند هدایت کند.