کربلا؛
آزمایش ایمان است،
از ولیِ معصوم تا موالی
در آئینه جهاد و شهادت

آری؛کربلا بوته آزمایش الهی شد تا عیار ایمان هر انسانی در آن سنجیده شود از ولیِ معصوم تا موالی و معموم…

و هر چه به درگاه قدسی اله مقرب تر، آزمایشش دشوارتر و جانکاه تر…

نتیجه این آزمایش هزاران هزار مدعی ولایت پذیریِ شکست خورده در ادعا بود و هفتاد و اندی سربلند….

اما ابتدای این آزمایش در نینوا رقم خورد و امتدادش در طول تاریخ پیوسته جاری بوده است با سپاهی از شکست خوردگان و سرافرازان…..

و کربلا جایی برای ممتنع شدن نگذاشت در میان تمام انسانها،هر بشر باید انتخاب کند با کربلا یا بر کربلا….

کربلا؛
فریاد مظلومیت است،
که آتشی شده در دلهای مومنین
و هرگز خاموشیِ برای آن متصور نیست

آری؛فریاد مظلومیت و غربتِ منادیِ ” هل من ناصر ینصرنی ” که تنها هفتاد و دو سردارِ بی سر لبیک گفتند به ندایش،آتشی شد خاموش نشدنی بر تارک تاریخ تا ابد در قلوب شیعیان …

و رسول خدا به حق فرمود : ” إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَینِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً ” و حرارت، زنده نگاه میدارد خشم قلوب مومنین را در گرفتن انتقام از ظالمین و قاتلین شهداء دشت کربلا…

و گُر میگیرد این حرارت آن هنگام که فریادِ یا لثارات الحسینِ سپاهیانِ موعودِ منتَظَر در اطراف کعبهِ دلها طنین انداز میشود و منتقمین خون حسین (ع) قیامشان را به رهبری صمصام منتقم آغاز میکنند…

سید احمد رضوی/ کانال بدون سانسور/ایتا

آن روز که جان خود فدا می کردیم با خون به حسین، اقتدا می کردیم چون منطق ما منطق عاشورا بود با نفی (خود) اثبات (خدا) می کردیم امروز هم همین منطق را داریم آنچه نباید به چشم آید و مطرح باشد، «خود» است. آنچه باید حاکم و خطدهنده و ارزش آفرین باشد، «خدا»است.

اگر جنگیدیم، دستور دین بود، اگر دست از جنگ کشیدیم، فرمان دین را اطاعت کردیم.

جنگ و صلح ما، نه به خواهش دل، نه به خواست «خود» بلکه طبق حکم خدا و فتوای فقیه و تکلیف شرعی است. اگر به این پایبند ومتعهد باشیم، در حال عبادت و بندگی هستیم، چه در خانه باشیم وچه در سنگر، چه تیر اندازیم یا سنگر بسازیم، چه درس بخوانیم چه آموزش نظامی بدهیم، چه در دوران صلح و شرایط عادی برای تامین «معاش »، تلاش کنیم، چه هنگام نماز هستی خود را در راه اسلام وانقلاب، «فدا» کنیم.

«خدا پرست »، کسی است که در هرجا و هر حال و شرایط، «امرخدا» را گردن نهد و از خودخواهی و خودپسندی و خودپرستی رها باشد.

کسی در اثبات خدا موفق است که «خود» را نفی کند یعنی: فرمان از «دین » بگیرد، نه از «دل » راه را بر مبنای «عقل »بپیماید، نه هوس!…

این، همان فرهنگ کربلا و منطق عاشوراست. البته خط امام مجتبی علیه السلام هم خط سید الشهدا است، و خط این دو، خط علی(ع)است. هرچند در ظاهر، شکلی متفاوت داشته باشد، ولی باطن امر،یکی است، و آن «اطاعت از امر خدا» و رعایت «مصالح اسلام »است، گاهی با نثار خون، گاهی با قرارداد صلح، گاهی با حمله،گاهی با عقب نشینی … .

مهم آنست که «ملاک »ها را فراموش نکینم! هوشیاری انقلابی وآمادگی رزمی و شرکت در سازندگی کشور و خدمت به انقلاب در همه عرصه ها و صحنه ها و میدانها، چهره های دیگری از همان «منطق عاشورایی » است…

مبادا وظیفه مان را فراموش کنیم… .

http://www.hawzah.net 

یا حسین

نغمه ام پر شور اما ، بیقرارم ،یاحسین
طاقتی در چنته ی صبرم، ندارم یاحسین

خسته ام من خسته از رنجِ فراقِ کربلا
با همین تاب وتوانم زیر بارم یاحسین

از سر دلتنگی خود پای صحبتهای دل
می نشینم، سربه زانو می گذارم یاحسین

همت شب زنده داریهای من بیهوده است
دل به دست ِروزِ قسمت می سپارم یاحسین

گویمت سیراب حاجت هستم ودارم عطش
پیش سقای حرم گیرست کارم یاحسین

از همین حالا حسابش را بکن تا اربعین
با چه شوقی لحظه ها را میشمارم …یا حسین

علی صادق