«همسایگی شب نیمه شعبان با لیلة القدر»

یکی از امتیازاتی که در مسیر انسان‌ها وجود دارد، زمان است. شب نیمه شعبان یکی از لیالی اربعه طول سال است که همسایه لیلة القدر است و برکات زیادی دارد. سرنوشت انسان‌ها در آن شب بسته می‌شود.

اگر ما به این کلیدها توجه داشته باشیم دریچه‌ ای به فضل و رحمت الهی باز می‌ شود.

شب نیمه شعبان خیلی می ‌تواند پر برکت باشد، شبی بود که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم استراحت کرده بودند و بلند شدند رفتند و همسر حضرت به دنبال آن حضرت رفت و دید که حضرت مثل یک پارچه ‌ای که بر زمین افتاده باشد به سجده افتاده ‌اند و دعا می‌ خوانند.

نیمه شعبان بهاری دیگر است و صفایی دیگر دارد. شب و روز نیمه‌ شعبان برکات معنوی زیادی دارد.
‌ ‌

حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری

 صدای قدمش می آید

بشنو از دور صدای قدمش می آید
رسد آن دم که نقاب از رخ خود بگشاید

میرسد عطر حضورش به مشام دل من
آخر آید که فروغش به جهان بنماید

بوی پیراهن یوسف رسدم از همه جا
نور چشم دل من آرد و روح افزاید

بشنو آهنگ صدای قدم یار عزیز
که چنان است که هوش از سر من برباید

میوزد خوب نسیمی ز سوی منزل دوست
شاید این لحظه به من رخ بنماید شاید

چشم دل باز کن و آمدن یار ببین
چون تو بیدار شوی بر تو نظر فرماید

 عاقبت میرسد او صحن دل آماده کنید
لایق دیدن او چشم تو باشد باید

مهدی جان اگر بیایی …..

مهدی جان تو که بیایی نه زلزله ای خانه برانداز به پا می شود و نه سیل های مهیب جاری می شود، نه آسمان تازیانه ی کوبنده ی خویش را بر خانه ها خواهد کوفت، نه دریاها طغیان می کنند و نه آتش فشان ها فوران می کنند.

پس چگونه دعا نکنم برای آمدنت پس چگونه گریه و زاری نکنم برای رسیدنت، پس چگونه نوای ندبه را با اشک چشمانم در آدینه ها برای ظهورت به هم نیامیزم…!

مهربان من بیا بیا تا به آرامش برسد دنیایی که رسیدنت را فریاد می کشد و بینا شود چشمانی که آمدنت را به نظاره نشسته است..

برای نجات هموطنان عزیز سیل زده دعا کنیم ……..امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء …..یا مُجیبَ المُضطر …اَجب المُضطر ….بحق المُضطر و نحن له مُضطرون

امام علی(ع) می‌فرمایند: اهل تقوا در دنیا همانند خوشگذران‌ها لذت می‌برند
خدا خوشحال می‌شود بنده‌اش از نعمت‌اش استفاده کند، لذّت ببرد بعد از او تشکر کند

یکی از مقوله‌های مهم، حسن‌ظنّ(گمان خوب و خوش بینی) به خداست؛ خداوند بر اساس حسن‌ظنّ ما، نعمات و مقدّرات ما را تغییر می‌دهد. حالا چه کسی می‌تواند این حسن‌ظن را به خدا پیدا کند؟ کسی که تجربۀ شکر دارد. کسی که همیشه به‌خاطر نعمات، تشکّر می‌کند. رابطه انسان با خدا، مثل رابطه فرزند با مادر است؛ البته خیلی بالاتر از آن!

اگر همیشه به نعمات نگاه کنیم، نعمات‌مان زیاد می‌شود و حال‌مان هم همیشه خوب خواهد بود. ولی آیا می‌شود آدم در این دنیا همه‌اش خوش بگذراند بعد هم به بهشت برود؟ بله؛ نکند فکر کردی خدا از ما توقّع دارد حتماً اذیت بشویم و بعد، ما را به بهشت ببرد؟ نه، این‌طور نیست! سؤال: پس جهاد فی‌سبیل‌الله، عبادات، طاعات، انفاق در راه خدا و این سختی‌کشیدن‌ها چه می‌شود؟ اگر این سختی‌ها را با عشق انجام بدهی، سختی‌اش را حس نمی‌کنی و فکر نمی‌کنی که به‌زحمت افتاده‌ای.

 اگر یک مهمان بسیار عزیز به خانۀ شما بیاید که دوست داشته باشی خودت را برایش بکُشی، ده برابرِ حالت عادی کار می‌کنی و خسته هم نمی‌شوی؛ چون از سرِ عشق و محبت، داری زحمت می‌کشی. امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: اهل تقوا در دنیا همانند خوشگذران‌ها لذت می‌برند (فَحَظُوا مِنَ الدُّنْیَا بِمَا حَظِیَ بِهِ الْمُتْرَفُونَ؛ نهج‌البلاغه/27) خدا خوشحال می‌شود بنده‌اش از نعمت‌ها استفاده کند و لذّت ببرد و بعد، از او تشکر کند.

منبع: از بیانات استاد پناهیان