چطور ما این قدر از توجه به امام زمان علیهالسلام غافل شدیم؟!

چطور این همه دور شدیم و توانستیم بدون توسل به آن حضرت زندگی کنیم؟!ما باید بدانیم چه چیزی از ما میخواهند؟ آیا این سفرهای که برای ما پهن کرده اند کم است؟ چه کسی بهره می برد؟چرا حتی برای این ارتباط هم آمدیم حرف زدیم و حرف زدیم و حرف زدیم؟ نصیب خودمان چه شد؟چطور روزگار ما را به غفلت انداخت و از این بخش غافل شدیم؟

روزانه باید متوسل بود، گرچه افق این فکر خیلی بلند است و افق این ارتباط خیلی راقی است، اما دائم باید ملتزم به توسل بود.

تجربه بین علما نشان داده است که توسل و توجه به حضرت بقیه الله علیهالسلام، خیر دنیا و آخرت میآورد که فقط ثبات قدم و مراعات میخواهد، ادب و گذشت میخواهد، سحر میخواهد، نماز اول وقت و قرائت قرآن میخواهد.

آن وقت است که انسان احساس می کند یک باب دیگر هم در زندگی او باز شد که نسلهای آینده او هم بهره میبرند.

شب نیمه شعبان شب این ارتباط و این توسل و شب شروع این توجه است. ما خیلی غافل هستیم و حیف است که سر این سفره، غافل از حضرت باشیم. مواظب باشیم که شب نیمه شعبان از دست نرود. در این شب فقط استغفار و بیداری و درک شب نیمه شعبان. . .

حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری

نیمه ی شعبان در فرهنگ دینی ما ایرانی ها مترادف است با مفهوم موعود؛ اگرچه ما زمان خاصی را بر مبنای اعتقادات دینی مان که مصادف است با سالروز میلاد منجی غائب از نظر، امام دوازدهم، اباصالح المهدی(عج) را به این امر اختصاص داده ایم اما در این مجال می خواهیم از زاویه ی جدیدی به این مفهوم نگاه کنیم.

منابع تحقیقی موجود، نشان می دهند که در فرهنگ های مختلفِ معنوی جهان از زرتشت گرفته تا بودا یا سایر ادیان توحیدی همیشه مفهومی بنام منجی یا موعود وجود داشته است، البته اینکه کیفیت ظهور یا ویژگی های این منجی دقیقا چه هست در بین این منابع اختلاف نظر و همینطور اشتراک هایی وجود دارد که در این مطلب مد نظر نیست.

آنچه در این مجال کوتاه می خواهیم درباره اش بیندیشیم، کارکرد منجی و موعود در زندگی روزمره ی ما است. به عنوان یک ایرانی اندیشمند مسلمان بیایید یکی از پیش فرض های اصلی مرتبط با این مفهوم را با هم جستجو و مرور کنیم:

کار من در این میانه چیست؟

آیا کار من فقط سر گذاشتن به سجده و محراب عبادت است یا هیچ کاری نکردن و به انتظار ظهور نجات دهنده نشستن یا اینکه بیش از هر زمان دیگری مترصد فرصت بودن و دست زدن به عمل است؟ بررسی دو حالت اول را هم به شما واگذار می کنیم، اما بیایید فرضیه ی سوم را با هم بررسی کنیم:

مگر نه اینکه منجی برای ظهور و حضورش به یارانی نیاز دارد، آیا یاران منجی از جنس افرادی هستند که اهل عمل و پویایی و اندیشه هستند یا صرفا افرادی که به انتظار او نشسته اند و سر به افسوس یا به اشتیاق چشم به راه ظهور هستند؟ آیا این اشتیاق و افسوس به عمل منتهی نمی شود؟ راستی مهمترین دغدغه ی افراد منتظر در چنین روزی بطور نمادین چیست؟ آیا رشد و حرکتی در اندیشه های انتظار ما نسبت به سال های گذشته اتفاق افتاده است یا آن که سال هاست آن را در خواندن دعا یا نذر و جشن خلاصه کرده ایم؟

ادامه »