ما هیچگاه از انجام تکلیفمان بازداشته نشده ایم و به این بهانه که حق تنها در زمان ظهور به تمامه مستقر خواهد شد، از اقامه حق در حد توان منع نشده ایم و امر به اجرای حق، گرفتن داد مظلومان و مقابله با ظالمان در حد توان از ما برداشته نشده است. طبیعتا اگر ما در حد خود اقدام کنیم، شرایط جدیدی در عالم ایجاد خواهد شد.

بعضی وقتها ممکن است این سوال در ذهن ایجاد شود که آیا واقعا عمل ما در ظهور موثر است؟ برای عبور از این مانع فکری، ابتدا باید به این سوال که چندان هم پر اهمیت نیست، پاسخ دهیم،

آیا ما می توانیم نقشی در ظهور داشته باشیم یا اینکه فرج و ظهور حضرت، امری خارج از اراده ما انسان هاست؟ گاهی از اوقات برخی امور آن چنان در نظر ما قدسی و فوق بشری جلوه می کنند که هرگونه فعالیتی را درباره آن امور از دایره علم و عمل خود خارج می دانیم. کسانی که به هر دلیلی علاقه به فعالیت برای زمینه سازی ظهور ندارند، فرج را امری فوق العاده فوق بشری تصور می کنند.

در حالی که امر فرج نه تنها وابسته به معرفت بشر و احساس منتظران است، بلکه به عمل آنها هم بستگی تام دارد.
البته اینکه کدام اقدام در چه زمانی چه پاسخی می یابد و فرج در نتیجه چه حدی از معرفت، محبت و عمل حاصل می شود، امر روشنی نیست. ولی اجمالا می دانیم که عملکرد ما در ظهور، بسیار موثر است.

تاثیر عمل در قرآن

پیشتر در این خصوص که ادراک و احساس ما در زمینه فراهم شدن شرایط فرج موثر است، سخن گفتیم اما دلیل اینکه اقدام ما در سرنوشت ما موثر است، یک سنت الهی است که در آیه شریفه به آن تصریح شده است:

« إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّى? یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم» خداوند سرنوشت هیچ قوم[و ملتی] را تغییر نمی دهد، تا اینکه آنان آنچه را در خودشان است، تغییر دهند(رعد11)

نصرت الهی منوط به عمل انسان است
چه دلیلی وجود دارد که شرایط ظهور از این سنت الهی خارج باشد؟ همیشه این گونه است که تا ما در خود و اوضاع جامعه و جهان خود تغییری ایجاد نکنیم از جانب خدا تغییری در وضعیت ما پدید نخواهد آمد. از طرف دیگر علاوه بر استناد به این آیه شریفه و اتکا به این سنت الهی می توانیم به فلسفه خلقت و دیگر سنن الهی و نیز بعثت پیامبران مراجعه کنیم.

در اینصورت خواهیم دید که همواره فتح و ظفر و نصرت خدا به نصرتی از جانب بندگان منوط شده است: « یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا إِن تَنصُرُوا اللَّهَ یَنصُركُم وَیُثَبِّت أَقدامَكُم» ای مومنان اگر خدا را یاری کنید خدا هم شما را یاری می کند و گام هایتان را محکم و استوار می سازد(محمد7)

اقدام ما نصرت الهی را فرو می آورد

اگر بناست دین برنامه ای باشد برای عبور بشر از تنگناهای طبیعت به سوی خدا، علی القاعده در هیچ مقطعی نباید این عبور کاملا منوط به اراده پروردگار و بی توجه به لیاقت و اقدامات بندگان او باشد.

ضمن آنکه ما هیچگاه از انجام تکلیفمان بازداشته نشده ایم و به این بهانه که حق تنها در زمان ظهور به تمامه مستقر خواهد شد، از اقامه حق در حد توان منع نشده ایم و امر به اجرای حق، گرفتن داد مظلومان و مقابله با ظالمان در حد توان از ما برداشته نشده است.

طبیعتا اگر ما در حد خود اقدام کنیم، شرایط جدیدی در عالم ایجاد خواهد شد. شرایطی که طبق سنن الهی، نصرت خدا را می طلبد و نصرت خدا در حد و اندازه های جهان کنونی چیزی جز ظهور حضرت حجت عجل الله تعالی فرجه الشریف نخواهد بود.

امام خمینی ره در این باره فرمود: «حضرت صاحب که تشریف می آورند برای چی می آیند؟ برای اینکه گسترش بدهند عدالت را، برای اینکه حکومت را تقویت کنند، برای اینکه فساد را از بین ببرند. ما برخلاف آیات شریفه قرآن دست از نهی از منکر برداریم، دست از امر به معروف برداریم و توسعه بدهیم گناهان را برای اینکه حضرت بیایند؟ حضرت بیایند چه می کنند؟ حضرت می آیند، می خواهند همین کارها را بکنند. الآن دیگر ما هیچ تکلیفی نداریم؟ دیگر بشر تکلیفی ندارد، بلکه تکلیفش این است که دعوت کند مردم را به فساد؟…ما اگر دستمان می رسید، قدرت داشتیم، باید برویم تمام ظلم و جورها را از عالم برداریم. تکلیف شرعی ماست، منتها ما نمی توانیم.

اینی که هست این است که حضرت عالم را پر می کند از عدالت؛ نه شما دست بردارید از تکلیفتان، نه اینکه شما دیگر تکلیف ندارید…بله، البته آن پر کردن دنیا را از عدالت، آن را ما نمی توانیم [پر] بکنیم. اگر می توانستیم، می کردیم، اما چون نمی توانیم بکنیم ایشان باید بیایند.

الآن عالم پر از ظلم است. شما یک نقطه هستید در عالم. عالم پر از ظلم است. ما بتوانیم جلوی ظلم را بگیریم، باید بگیریم؛ تکلیفمان است. ضرورت اسلام و قرآن [است،] تکلیف ما کرده است که باید برویم همه کار را بکنیم. اما نمی توانیم بکنیم؛ چون نمی توانیم بکنیم، باید او بیاید تا بکند. اما ما باید فراهم کنیم کار را. فراهم کردن اسباب این است که کار را نزدیک بکنیم، کار را همچو بکنیم که مهیا بشود عالم برای آمدن حضرت - سلام الله علیه » (صحیفه امام، ج21، صص14-17)
امروزه نصرت الهی چیزی جز تحقق ظهور نخواهد بود

امروز دیگر نجات گروهی از مومنان از چنگال ظلم بدون در نظر گرفتن دیگر جوامع و حتی دیگر جوامع انسانی معنا ندارد. وقتی به شرایط عالم نگاه می کنیم، می بینیم وضعیت به گونه ای است که اگر کسی در برابر ظلم ایستادگی کند، تمام دنیای ظلم به مقابله با او برمی خیزد و در هر مرحله ای که به پیروزی برسد، تمام سلطنت ظلم به نابودی نزدیک می شود. دیگر هیچ درگیری و نزاعی بین حق و باطل نمی تواند در گوشه ای از عالم محدود و متوقف بماند. در چنین شرایطی، نصرت خداوند برای مظلومان، چیزی جز تحقق فرج و حکومت یکپارچه حق و عدل نخواهد بود.

خلاصه سخن:

همیشه این گونه است که تا ما در خود و اوضاع جامعه و جهان خود تغییری ایجاد نکنیم از جانب خدا تغییری در وضعیت ما پدید نخواهد آمد. همواره فتح و ظفر و نصرت خدا به نصرتی از جانب بندگان منوط شده است. ما هیچگاه از انجام تکلیفمان بازداشته نشده ایم و به این بهانه که حق تنها در زمان ظهور به تمامه مستقر خواهد شد، از اقامه حق در حد توان منع نشده ایم و امر به اجرای حق، گرفتن داد مظلومان و مقابله با ظالمان در حد توان از ما برداشته نشده است. طبیعتا اگر ما در حد خود اقدام کنیم، شرایط جدیدی در عالم ایجاد خواهد شد.

منبع: انتظار عامیانه عالمانه عارفانه، حجت الاسلام پناهیان