| « یک غواصی کوتاه | زیباترین سروده ی خلقت! » |
با جامعه کبیره
نوشته شده توسطكبري جعفري 27ام بهمن, 1399
با جامعه کبیره
خورشید ادعیه، گرم از نگاه تو، در لحظه های اُنس می تابید.
تو، پنجره های پر از نگاه را به سوی «زیارت جامعه کبیره» گشودی.
امروز، هر که در رثای تو بیشتر اشک بریزد، آسمان عشق را، بزرگی نور را، وسعت معنویت را بهتر دریافته است.
دستمال های خیس از جامعه کبیره، مأنوس چشم های سوگمندند. زائران بغض آلود آمده اند و در محضر عباراتی که آورده ای، خطاب به تو آن را اشک می ریزند.
جامعه کبیره، یادگاری است که کوچ خونرنگ امروز تو را تداعی می کند.
با جامعه کبیره، لحظه های گمراه، به سوی واژه های خوش طینت آفرینش هدایت شدند. امروز، غروبی غمگین در رگ های کلمات جامعه کبیره جریان دارد.
فرم در حال بارگذاری ...
