سلام دوست عزیزم .ممنونم بابت این شعر قشنگ و پراحساس.
در سوگ آفتاب این شعر هم تقدیم شما:

امان نداد مرا این غم و به جان افتاد
میان سینه ام این درد بی امان افتاد
به راه روی زمین می نشینم و خیزم
نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد
چنان به سینه ی خود چنگ می زنم از آه
که شعله بر پر و بال کبوتران افتاد
کشیده ام به سر خود عبا و می گویم
بیا جواد که بابایت از توان افتاد
بیا جواد که از زخمِ زهر می پیچد
شبیه عمه اش از پا نفس زنان افتاد
شبیه دخترکی که پس از پدر کارش
به خارهای بیابان به خیزران افتاد
به روی ناقه ی عریان نشسته ، خوابیده
وغرق خواب پدر بود ناگهان افتاد
گرفت پهلوی خود را میان شب ناگاه
نگاه او به رخ مادری کمان افتاد
دوید بر سر دامان نشست خوابش برد
که زجر آمد و چشمش به نیمه جان افتاد
رسید زجر دوباره عزای کوچه شد و
به هر دو گونه ی زهرا ترین نشان افتاد
رسید زجر و پی خود دوان دوانش بُرد
که کار پنجه ی زبری به گیسوان افتاد
به کاروان نرسیده نفس نفس می زد
به خارهای شکسته کشان کشان افتاد
دوباره ناله ای آمد عمو به دادم رس
دوباره رأس اباالفضل از سنان افتاد

شعر از حسن لطفی

شهادت مولای غریبان بر شما تسلیت باد.

یا ایها العزیز تصدق علی الذلیل
اصلا امید نیست به بار قلیل من
هرجا که می روم به در بسته می خورم
این بار آمدم که تو باشی کفیل من

سلام مجدد عزیزم
منتظر مطالب ناب شما هستم خواهر عزیزم.
دعاگوی همه شما بودم.فقط از خدا می خواهم به زودی روزی خودتان شود که “شنیدن کی بود مانند دیدن".
وصف لحظات این سفر عجیب در الفاظ و واژه ها نمی گنجد.سفری از جنس ملکوت است.

……………………….
سلامی به گرمی آفتاب همسنگر عزیزم
میدونم که به یادم بودی چون هر لحظه به یادت بودم و دلم با شما بود
ان شاءالله یه روز باهم زائر بشیم

سلام …
ممنون از مطلب خوبتون

نبودم یه مدت … حالا برگشتم … فقط یه کم تنها …
بازم بهم سر بزنید … خوشحال می شم