دلم تنگ بود از این همه توهین، از این همه حماقت، از این همه فضاحت،…وقتی پای کامپیوتر و گوشی و تلوزیون و هر تکنولوژی که این روزها همه زندگیمان شده اند مینشینم، میبینم که همه زمین و زمان با هر زبان و لحنی شارلی ابدو و حرکت زشتشان را  محکوم می کنند.از چالش های عکس و متن اینستاگرام گرفته تا مطالب و محکومیت های وبلاگی،…اما چرا دیدن اینها دلگرمم نمیکند، چرا با محکوم کردن آنها و گفتن من عاشق محمدم گرمای عشق محمد را در قلبم احساس نمیکنم؟ با خودم فکر می کنم نکند من  هم هر روز با کارهایم خنجربه سینه رحمت للعالمین میزنم و کارهایم کاریکاتوری است بر صفحه هر روز مجله زندگی؟…بیشتر با خودم کلنجار رفتم، با دلم، با قلبم، با زندگیم، دنبال جای محمد و محبتش در لابه به لای زندگیم گشتم، دنبال همان کسی که همیشه میگفتم “تا داشته ام تورا داشته ام"…اما نداشتم دیدم که ندارم…برای سقوط از صفحه زندگی افتادن از چشمان محبوبت کافیست…محبوبم اگر محمد باشد و با این حساب اگر از چشمانش افتاده باشم سقوط کرده ام اما کجاست امدادهایی که نجاتم دهد از این منجلاب غفلت؟؟

سر سجاده ام نشستم حس عادت همیشگی را نداشتم …حس غربت بود… قرآن را برداشتم تا راهی که خدا میخواهد را پیدا کنم…خواندمش…

“آیا گمان کردید داخل بهشت می شوید بی آن که حوادثی همچون حوادث گذشتگان به شما برسد؟ همانا که گرفتاریها و ناراحتی ها به آنان رسید و آنچنان ناراحت شدند که پیامبر و افرادی که ایمان اورده بودند گفتند: “متی نصرالله ، پس یاری خدا کی خواهد آمد؟!!” در این هنگام تقاضای یاری او را کردند، وبه آنها گفته شد آگاه باشید یاری خدا نزدیک است ….” (بقره/214)

دلم روشن شد…خدایا یاریت را بر همه درماندگان برسان.

دل نوشته دخترم