بسم الله الرحمن الرحیم

ما آدم ها برای دور هم جمع شدن، برای شاد بودن، برای خوب بودن دنبال بهانه میگردیم. یک روز نوروز را بهانه میکنیم و شکوه قدرت خدا در لحظه ی شکوفایی شکوفه ها را جشن بگیریم و یک روز یلدا را بهانه میکنیم تا در گرمای کنار هم بودن ها و لبخندهایمان سرمای زمستان را تاب بیاوریم.

بزرگترهایمان چقدر خوب ما را جرعه نوش کلام بزرگانی چون حافظ کردند و چقدر خوب تر یادمان دادند اگر افتادی بگو “یاعلی” و بلند شو…!

راستی؛ این علی(ع) کیست که که ذکر نامش هم بر روح و جان آدمی موثر می افتد؟!

سال هاست که حافظ خوان شب های یلدا شده ام و شب یلدا هرجا که باشم همه سراغ حافظ را میگیرند و فال میخواهند.

امسال هم دیوان حافظ را از لابلای کتاب ها بیرون کشیدم اما قبل دیوان حافظ یک چیز دیگر کنار گذاشتم برای طولانی ترین شب سال. یک گنج ناشناخته پدری…یک درنایاب…یک کتاب عزیز و شریف و البته غریب…!

“نهج البلاغه”

شاید این کار باعث تعجب باشد اما عجیب تر از آن خودِ همین تعجب است! عجیب است که از خواندن نهج البلاغه در شب یلدا تعجب میکنیم! عجیب است که شیعه ایم و ادعا داریم و نهج البلاغه نمیخوانیم!

عجیب نیست؟!لطفا شما بگویید؛ عجیب نیست؟!

 

اگر ما اندکی با نهج‌البلاغه آشنا بشویم و راهمان را به سوی این کتاب باز کنیم، راه سوءاستفاده‌ی دشمنهای کوچک و خرد و ریزی که در داخل هستند و نیز راه استفاده‌ی دشمنهای بزرگ جنایتکاری که از غفلت ما و از دوری ما از اسلام، همیشه استفاده کرده‌اند بسته خواهد شد.

امام خامنه ای( حفظه الله

یا عَبْدَاللهِ، لاَ تَعْجَلْ فِی عَیْبِ أَحَد بِذَنْبِهِ، فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ، وَلاَ تَأْمَنْ عَلَى نَفْسِکَ صَغِیرَ مَعْصِیَة، فَلَعَلَّکَ مُعَذَّبٌ عَلَیْهِ

اى بنده خدا ! در عیب جویى هیچ کس نسبت به گناهى که انجام داده است شتاب مکن، شاید او آمرزیده شده باشد، و بر گناه کوچکى که خود انجام داده اى ایمن مباش، شاید به خاطر آن مجازات شوى».

اشاره به این که گناه دیگرى، هر قدر بزرگ باشد ممکن است به خاطر توبه یا شفاعت معصومین (علیهم السلام) یا انجام کارهاى خیرِ جبران کننده، بخشوده شده باشد، و گناه خود انسان هر قدر کوچک باشد، ممکن است بر اثر غرور و غفلت و اصرار، مشمول عفو الهى نشده باشد، بنابراین چگونه شخص گنهکار مى تواند به خود اجازه دهد، که دیگران را بر گناهانشان سرزنش و ملامت، و یا عیب جویى و غیبت کند.

خطبه 140