خالق جهان و انسان ، خداوند متعال است .

او براي خلقت خویش ، هدفی را اراده کرده است .

جالب است که آفرینشانسان ، به تصریح قرآن کریم ، خود ،

هدف برخی از خلقت هاي دیگر است .

چه بسا ابر و باد و مه و خورشید و فلک و بسیاري از موجودات دیگر ،

براي بودن ما در این دنیا باشند!

حال ، این سؤالْ مطرح است که هدف از به وجود آمدن خود ما چیست؟

پاسخ :
تکامل و به خدا رسیدن است وبی شک براي این هدف ، باید از گذرگاه دنیا به خوبی عبور کرد و راه و روش درستْ زیستن را آموخت و به خوبی به کار بست . این جاست که بحث رضایتمندي از زندگی مطرح می گردد .

کسی که راه و روش زندگی کردن را آموخته باشد ، مسلّمابه موفقیت خواهد رسید و از زندگی خود ، راضی خواهد بود ، گرچه آن زندگی داراي فراز و نشیب ها و حتی مصائب و مشکلاتی باشد . صاحب نظران علوم انسانی ، غالبا فرمول هایی براي رضایتمندي انسان از زندگی ارائه نموده اند ؛ اما امتیاز آنچه پیش رو دارید ،این است که مسئله را از دیدگاه آیات و احادیث ، بررسی نموده است .

این ، نکته قوّتی براي کتاب گران سنگ حاضر شمرده می شود ؛ چرا که خالق انسان به حال او آگاه تر است و طبعا فرمولی که او عرضه می کند ، قابل قیاس با هیچ یک از فرمول هاي دیگر نیست . اوست که جهان و انسان را آفریده و به تمامی نقاط قوت و ضعف و عیان و پنهان آدمی ، آگاهی کامل دارد .
.
از آن جا که مخاطب فعالیت هاي انتشاراتی نهاد نمایندگی رهبري در دانشگاه ها ، جوانان و خصوصا فرهیختگانی هستند که از ذکاوت و خرد عالی برخوردارند ، معاونت آموزش و تبلیغ نهاد نمایندگی رهبري در دانشگاه ها ، تصمیم به چاپ و نشر این کتاب پر ارزش گرفت 

جا دارد از زحمات و قلم خوب جناب حجه الاسلام والمسلمین آقاي عباس پسندیده که با دقت و تتبع و ذوق و سلیقه خویش ، این اثر ارزشمند را فراهم آوردند ، تشکر نماییم . امیدواریم در آینده نیز شاهد تألیفات و آثار پر ارزش ایشان ، خصوصا براي نسل جوان ، باشیم ، إن شاء اللّه ! علیرضا مستشاري معاون آموزش و تبلیغ

متن بالا مقدمه کتاب *هنر رضایت از زندگی* اثر عباس پسندیده است، این کتاب ارزشمند از ناشر دیجیتالی: مرکز تحقیقات رایانه اي قائمیه اصفهان است که در 190 صفحه به چاپ رسیده است.

گاه می شود که بخاطر طولانی بودن مطالب حوصله خواندن تمامی کتاب را نداریم لذا با خلاصه نویسی می توانیم هم فرهنگ کتابخوانی و هم کار فرهنگی را رواج دهیم.بنده حقیر خلاصه این کتاب را در 18 صفحه ویرایش کرده ام و قصد دارم آن را در اختیار عزیزان قرار دهم تا از مطالب زیبای این کتاب استفاده کنند .ان شاءالله دوستان عزیز هم خلاصه نویسی راشروع کنند…..و من الله التوفیق……

در ضمن فایل pdf این کتاب را هم خدمت عزیزان ارائه می کنیم تا در صورت تمایل از همه کتاب بهره مند شوید.

دریافت فایل

پنجم جمادی الاولی، سالروز ولادت شیرزن صحرای کربلا، زینب کبراست. او که توانست با پیام رسانیِ شایسته، از بازماندگان حادثه جان سوز عاشورا نیز به نیکویی پرستاری کند و لقبِ «بزرگ پرستار همیشه تاریخ» را زیبنده خود کند. این روز مبارک، از سالها پیش، «روز پرستار» نامیده شده است. او که با دستان نوازشگر و قلب مهربان خود، درد بیمار را تسکین می‌بخشد و به او نوید حیاتی دوباره می‌دهد.

باید قدر او را دانست و به او و حرفه مقدسش احترام گذاشت؛ چنان که مقام معظم رهبری می فرماید: «به نظر من، همه مردم ما و همه کسانی که به سرنوشت بیماران و به سلامت کشور اهمیت می‌دهند، بایستی به قشر پرستار توجه و محبت و اهمیت نشان بدهند؛ چه مسئولان، چه آحاد مردم».

پرستاران در تاریخ اسلام و ایران اسلامی

پرستاری، از آغازین لحظات طلوع اسلام، به صورت حرفه ای مقدّس مطرح بوده است. تاریخ اسلام از پرستارانی چون ام‌سَلَمه، رَبیع، ام‌سَنان، لیلا غفاری و در رأس همه آنها، حضرت فاطمه و حضرت زینب علیهماالسلام نام می بَرَد.

اینان با کمال اخلاص و حفظ حریم عفاف و نجابت، به بیمار داری و معالجه مجروحان می‌پرداختند.

حضرت زینب علیهاالسلام ، آن وارث معدن عاطفه و شجاعت فاطمی، مقام پرستار را در دشت نینوا چنان اعتبار بخشید که امروز، روز پرستار، به زاد روز آن بانوی بزرگ، شکوه و عظمت یافته است.

تاریخ انقلاب اسلامی نیز شاهد جان فشانی و از خود گذشتگی های پرستاران رشیدی است که وظیفه امداد رزمندگان غیور میهن اسلامی را به عهده داشتند. بعضی از این بزرگواران نیز، شربت شیرین شهادت نوشیدند و برگ زرّینی در صفحه خدمات پرافتخار این قشر زحمتکش به جا نهادند.

پرستار پنج امام

روز پنجم جمادی الاولی در هر سال، روز مبارکی است؛ میلاد با سعادت اسوه صبر و پایداری، حضرت زینب علیهاالسلام که «روز پرستار» نام گرفته است. در این روز، بانویی پا به عرصه وجود نهاد که آموزگار ایثار و فداکاری بود.

او بزرگ پرستاری است که در سال های گوناگون حیات خود، از پنج امام بزرگوار، پرستاری کرده است؛

حضرت علی علیه السلام به هنگام ضربت خوردن،

امام حسن مجتبی در هنگام مسمومیت،

امام حسین علیه السلام در لحظات تنهایی و غربت،

امام سجاد علیه السلام در رویارویی با سوز تب جان سوز،

و از امام محمد باقر علیه السلام به همراه کودکان صحرای کربلا.

نام زینب، این پرستار جاودان همیشه تاریخ، همیشه بر تارک زمان می درخشد و همگان را به یاد صبر، مقاومت و ایثار می‌اندازد.

ادامه »

السلام علیكِ یا زینب كبری،السلام علیكِ یا بنت رسول الله،السلام علیكِ یا بنت امیرالمومنین(سلام الله علیه)

ای فروغ تابنده کوثر! ای پرستار شهادت! تو بانوی فصاحتی و اعجاز. نطق آتشین تو قلب سنگی کوفیان را ذوب کرد، اشک از چشمان آنها به راه انداخت و به سینه های کویری شان گسیل داشت. تو فرزند کوثری! تو جرعه ناب کوثری! نامت همیشه درس آموز عزت و یادت هماره الهام بخش شرف و مردانگی باد.

5 جمادی الاول، سالروز میلاد مظهر علم و تقوا، سلاله پاک رسول خدا (صلی الله علیه و آله) دست پرورده آغوش امام علی مرتضی (علیه السلام) و تربیت یافته دامان فاطمه زهرا (علیها سلام)، حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) خجسته باد.

حضرت زینب كبرى علیها السلام در روز پنجم جمادى الاولى سال پنجم یا ششم هجرى قمرى در شهر مدینه منوّره متولّد گردیده و جهان را به قدوم خویش مزین فرمودند.

نام مبارك آن بزرگوار زینب، و كنیه گرامیشان ام الحسن و ام كلثوم و القاب آن حضرت عبارتند از: صدّیقة الصغرى، عصمة الصغرى، ولیة اللّه العظمى، ناموس الكبرى، شریكة الحسین علیهالسّلام و عالمه غیر معلّمه، فاضله، كامله و … پدر بزرگوار آن حضرت، اوّلین پیشواى شیعیان حضرت امیرالمؤمنین على بن ابیطالب علیهماالسّلام، و مادر گرامى آن بزرگوار، حضرت فاطمه زهرا سلام اللّه علیها میباشد.

در آن زمان که صدیقه کبری (علیها السلام) به این گوهر دریای عصمت و طهارت باردار بود، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در مدینه حضور نداشتند و به سفری رهسپار بودند. هنگامی که وجود مقدس زینب کبری (سلام الله علیها) متولد گشت، صدیقه طاهره (علیها السلام) به امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود که چون پدرم در سفر است و در مدینه حضور ندارد، شما این دختر را نام بگذارید. آن حضرت فرمود: من بر پدر شما سبقت نمی گیرم، صبر نما که به این زودی رسول خدا باز خواهد گشت و هر نامی که صلاح داند بر این کودک می نهد.

هنگامی که  سه روز گذشت، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مراجعت نمود و و همانگونه که رسم و سیره رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) بود، نخست، به منزل حضرت زهرا (علیها سلام ) وارد گشتند.

امام علی (علیه السلام) خدمت آن حضرت عرض کرد: یا رسول الله! خداوند متعال دختری به دخترت عطا فرموده است، نامش را معین فرمایید. فرمود: اگر چه فرزندان فاطمه اولاد من می باشند، لکن امر ایشان با پروردگار عالم است و من منتظر وحی میباشم. در این حال جبرییل نازل شد عرض کرد: یا رسول الله! حق تو را سلام می رساند و می فرماید: نام این مولود را"زینب ” بگذار، چرا که  این را در لوح محفوظ نوشته ایم.

رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) قنداقه آن مولود گرامی را طلبید و به سینه چسبانید، ببوسید و نامش رازینب نهاد و فرمود:  به حاضرین و غایبین امت، وصیت می نمایم  که حرمت این دختر را پاس بدارند. همانا که او به خدیجه کبری (علیها سلام) شبیه است.

تبیان

ساده ی ساده از دست میروند همه ی آن چیزها که سخت سخت به دست آمدند !

مجاهده در راه خدا آکنده از سختی‌هایی است که انسان مۆمن باید آنها را با جان و دل بخرد. آنچه شدائد را بر انسان مۆمن آسان می‌کند، پاداش‌هایی است که خداوند به مۆمنان وعده داده است. لذا به لحاظ کارکرد پاداش در تحمل شدائد، خداوند بی‌درنگ پس از مجاهدت در راه خدا با گونه‌های مختلف آن، از پاداش سخن به میان آورده است.

در خصوص پاداش تحمل فقدان (مرگ عزیزان) فرموده است: «وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ ٌ» (بقره: 155 ـ 156)؛و بشارت ده به استقامت‌کنندگان؛ آنان که هرگاه مصیبتی به آنها رسد می گویند…..

این آیه به بشر گوشزد می‌نماید که تحمل مرگ عزیز، دربردارنده پاداش و اجر است. بشر با باور به این اعلام و شناخت از طرف خدا، توانش برای تحمل فقدان افزایش می‌یابد.

وقتی این متن رو می خوندم یاد حرف دوست عزیزی افتادم که چند سال پیش پسر جوانش که منتظر بدنیا آمدن فرزندش بود رو از دست داده بود،می گفت: من به خیلی از مادران شهید گفته ام صبر کنید اما حالا که خودم فرزندم رو از دست داده ام میبینم چقدر دروغ گفته ام، صبر کردن چقدر سخت است،صبر کردم ولی چگونه اش را فقط خودم میدانم و مادران داغ دیده!!

شاید ما به اندازه خانواده داغدیده دریادلان این مصیبت رو احساس نکنیم اما در غمشان شریکیم و برای همه خانواده های این عزیزان از خداوند صبر جمیل زینبی خواستاریم.

روحشان شاد

عصر غیبت امام زمان(عج)، عصری است که به تعبیر سخنان ائمه بزرگوار ما، همراه با سختی‌ها و رنج‌هایی برای جامعه منتظر و انسان‌های مۆمن و مشتاق ظهور است؛ چرا که از سویی به خاطر عدم دسترسی به امام زمان (عج)، و مدیریت رسمی و ظاهری وی و با وجود تمام زحمت‌هایی که منتظران و به ویژه نائبان و جانشینان عام او، یعنی علمای دین، متحمل می‌شوند، نارسایی‌هایی در مسیر رشد جامعه اسلامی به وجود می‌آید،‌ و از سوی دیگر، حیله‌گری‌ دشمنان قسم خورده اسلام و امام عصر (عج)، مشکلات و اختلال‌هایی را در سطح جامعه اسلامی و مهدوی به وجود می‌آورد.

حال سخن اینجاست که آیا باید دست روی دست گذاشت و شاهد ضررها و آسیب‌های مادی و معنوی جامعه منتظر شد و یا اینکه می‌توان در کم‌ کردن و به حداقل رساندن این مشکلات تلاش نمود و در این صورت چه راهکاری قابل ارائه است؟

اگر بپذیریم که یک جامعه این قدرت را دارد که معضلاتش را کم کند و برای افزودن امکانات مادی و معنوی خود رشد و شکوفایی گام بردارد، برای کشف راه حل‌ها و راهکاری موفق از چه منابع معرفتی می‌تواند، کمک گرفت؟

برای یافتن پاسخ‌ها می‌توان به منابع زیادی از جمله عقل و اندیشه، مشاوره، تجربه‌اندوزی و غیره استفاده نمود؛ اما برای جامعه شیعه و منتظر امام زمان(عج)، منبع بسیار غنی و پرباری به نام سیره و سخن چهارده معصوم وجود دارد که مطالعه و درس آموزی از آن، برای یافتن راه‌های خروج از بن‌بست‌ها و دستیابی به کامیابی‌های فردی و اجتماعی، فوق العاده مۆثر است. در اینجا یکی از آن راه‌ها را مورد بررسی قرار می‌دهیم.

سُنّت عقد برادری در صدر اسلام

در تقویم تاریخ اسلام، دوازدهم ماه مبارک رمضان یاد آور رویداد مهم «عقد اخوت» در بین جامعه اسلامیِ تازه شکل گرفته، توسط رسول خدا- است. حضرت محمد- پس از سال‌ها تبلیغ در شهر مکه، به خاطر فشارهای روز افزون مشرکان مکه، ناچار می‌شود که به شهر «یثرب» که بعدها به «مدینة النبی» تغییر نام داد، هجرت کرده و مسلمانان دیگر را نیز به این هجرت فرا خواند. ایشان پس از ورود به مدینه، ایجاد جامعه اسلامی را مدّ نظر قرار داد؛ اما تحول در جامعة موجود و تبدیل آن به جامعة مطلوبی که محور تمام تصمیم‌گیری‌ها و تلاش‌ها، بندگی خدا و اطاعت از دستورهایش باشد، نیازمند صبر و بصیرت و اقدامات عملی بود.

یکی از اقدام‌های مهمی که رسول اعظم- در این جهت انجام داده‌اند، اجرای «عقد اخوت»

بر پایه معرفت قرآنی )إِنَّمَا الْمُۆْمِنُونَ إِخْوَةٌ)(1) بود.

ادامه »