حضرت ابراهیم علیه‌السلام فرمود:
وَإِذا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌؛[1]

و چون بیمار شدم، او مرا شفا مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بخشد.

به خاطر این است که بیماری‌ها و درمان‌های کسی که در مسیر توحید است با دیگران فرق دارد. این‌گونه افراد، شفا و درمان را مستقیم از خداوند می‌گیرند. البته بعضی از مردم، مطلب را خلط می‌کنند و بلافاصله می‌گویند: پس دکتر نرویم؟! در جواب باید گفت: مسیر این افراد با دیگران متفاوت است. کسی که در مسیر توحید است، بیماری یا مشکلی که برای او پیش می‌آید، بیشتر مربوط به خود او و مسیر او است، نه چیز دیگر. بنابراین با توحید زودتر درمان می‌شود تا با دارو. سر و کار آن‌ها با خدا است.

بعضی مواقع است که فقط کافی است برای آن شخصی که مشکل به وجود آمده است، تذکر حاصل شود تا این‌که درمان شود. این یک پله تنزّل‌یافته معنایی است که برای این کار می‌شود تصور کرد؛ البته معنایی دقیق‌تر هم دارد. از جمله مصادیق این قاعده مشکلات و مریضی هایی است که ما غالبا در آخر عمر پیدا می نماییم. ما اواخر عمر عمدتاً در مشکل قرار می‌گیریم که آن مشکلات را الآن با رجوع به خدا و دعا می‌شود برطرف کرد. آن مشکلات در اواخر عمر به ‌خاطر این است که یأس نسبت به مردم و توجه به حق‌تعالی پیدا کنیم و همچنین دفتر اعمال ما تصفیه شود. اگر ما در ایام عادی عمرمان درصدد کسب این سه زاویه باشیم، هم قبل از مرگ راحت‌تریم و هم می‌توانیم مرگ راحتی داشته باشیم.

کسانی که با سنن رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم آشناترند، این‌ها ذخیره‌ای برای ایام پیری آن‌ها می‌شود و در آن ایام نیز آرامش دارند؛ اما کسانی که به یمین و شمال می‌زنند و فقط در جمع‌کردن اصطلاحات و الفاظ هستند، مشکلاتشان نیز در اواخر عمر بیشتر است. اگر کسی بتواند معنا را در خودش روزبه‌روز ارتقا دهد جمع آن اصطلاحات اشکالی برای او ایجاد نمی‌کند؛ بلکه برای او مفید است؛ اما اگر کسی فقط به دنبال جمع الفاظ بوده است، در اواخر عمر دچار عوارضی می‌شود. دفتر مقدرّات بشر، آن‌قدر گسترده است که سرنوشت دو نفر مثل هم نیست؛ اما ورود به این دفتر برای انسان آسان نیست.

شیخ جعفر ناصری