تحول قلب؛ اذن دخول حرم ثامن‌الحجج(ع)

زیارت‌تان قلبی باشد. در موقع ورود اذن دخول بخواهید، اگر حال داشتید به حرم بروید. هنگامی که از حضرت رضا اذن دخول می‌طلبید و می‌گویید: «أأدخل یا حجة الله: ای حجت خدا، آیا وارد شوم؟» به قلبتان مراجعه کنید و ببینید آیا تحولی در آن به وجود آمده و تغییر یافته است یا نه؟ اگر تغییر حال در شما بود، حضرت(ع) به شما اجازه داده است. اذن دخول حضرت سیدالشهداء(ع) گریه است، اگر اشک آمد امام حسین(ع) اذن دخول داده‌اند و وارد شوید. اگر حال داشتید، به حرم وارد شوید. اگر هیچ تغییری در دل شما به‌وجود نیامد و دیدید حالتان مساعد نیست، بهتر است به کار مستحبی دیگری بپردازید. سه روز، روزه بگیرید و غسل کنید و بعد به حرم بروید و دوباره از حضرت اجازه ورود بخواهید.

مبالغه در دعاها نکنید/ به شفای امام معتقد باشید

زیارت امام رضا(ع) از زیارت امام حسین بالاتر است، چرا که بسیاری از مسلمانان به زیارت امام حسین می‌روند. بسیاری از حضرت رضا(ع) سؤال کردند و خواستند و جواب شنیدند، در نجف، در کربلا، در مشهد مقدس، کسی مادرش را به کول می‌گرفت و به حرم می‎برد. چیزهای عجیبی را می‌دید. ملتفت باشید! معتقد باشید! شفادادن الی ماشاءالله! به تحقق پیوسته است. یکی از معاودین عراقی غده‌ای داشت و می‌بایستی مورد عمل جراحی قرار می‌گرفت. خطرناک بود، از آقا امام رضا خواست او را شفا بدهد، شب حضرت معصومه(س) را در خواب دید که به وی فرمود: «غده خوب می‌شود. احتیاج به عمل ندارد»! ارتباط خواهر و برادر را ببینید که از برادر خواسته، خواهر جوابش را داده است.

همه زیارتنامه‌ها مورد تأیید هستند. زیارت جامعه کبیره را بخوانید. زیارت امین الله مهم است. قلب شما بخواند. با زبان قلب خود بخوانید. لازم نیست حوائج خود را در محضر امام علیه السلام بشمرید. حضرت علیه السلام می‌دانند! مبالغه در دعاها نکنید! زیارت قلبی باشد. امام رضا علیه السلام به کسی فرمودند: «از بعضی گریه‌ها ناراحت هستم»!

پس از حادثه بمب‌گذاری در حرم مطهر حضرت رضا(ع) حضرت به خواب کسی آمدند، سؤال شد. «در آن زمان شما کجا بودید؟ فرمودند: «کربلا بودم» این جمله دو معنی دارد: معنی اول اینکه حضرت رضا(ع) آن روز به کربلا رفته بودند. معنی دوم یعنی این حادثه در کربلا هم تکرار شده است. دشمنان به صحن امام حسین(ع) ریختند و ضریح را خراب کردند و در آنجا آتش روشن کردند!

کسی وارد حرم حضرت رضا(ع) شد، متوجه شد سیدی نورانی جلوی او مشغول خواندن زیارتنامه است، نزدیک او شد و متوجه شد که ایشان اسامی معصومین را یک‌یک با سلام ذکر می‌فرمایند. هنگامی که به نام مبارک امام زمان رسیدند سکوت کردند! آن‌کس متوجه شد که آن سید بزرگوار خود مولای‌مان امام زمان است.

بارها در روضه ها شنیده ایم که وقتی می خواهد روضه غربت امام حسن را برایمان بخوانند، از نداشتن گنبد و بارگاه مصیبت می خوانند، در حالی که یکی از مهم ترین دلایل غربت امام حسن علیه السلام، غربت سیاسی ایشان است، نمی دانم چه شده که از غربت سیاسی ایشان کمتر سخن می گوییم و بیشتر به غربت معماری ایشان می پردازیم. اما غربت سیاسی امام حسن چیست؟

در ایام شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام به هیئتی رفته بودم. مداحان مختلف و البته مشهوری دعوت شده بودند.

مداحان اهل بیت سه شب فقط روضه امام حسن مجتبی را خواندند.

مداحان در هر سه شب از غربت امام حسن مجتبی گفتند. اما وقتی که می خواستند غربت حضرت را برای مردم بیان کنند فقط از  دو سه  مصداق حرف می زدند.

با توجه به فضایی که در هیئات مشهور مذهبی حاکم است لازم دیدم در مورد روضه ها پستی را بنویسم.

درست است که تخریب قبور ائمه بقیع دردی جانسوز است و 8 شوال هر سال مراجع بزرگ ما در این روز مجلس روضه دارند. درست است که همسر امام حسن ملعونه ای بود که حضرتش را به شهادت رساند، اما غربت امام حسن فقط به خاطر این دو مصداق نیست.

در این سه شبی گه برای روضه پای مداحی مداحان اهل بیت نشستم، دیدم غربت امام حسن فقط در همین دو مصداق خلاصه شده است و فقط به همین دو اهمیت داده می شود و در اشعار و روضه ها اینگونه بیان می شود که آقا انشاالله می آییم برات گنبد و بارگاه درست می کنم و شما رو از غربت در می آوریم!!

واقعا اگر برای امام حسن گنبد و صحن و… بسازیم دیگر امام حسن غریب نیست!!

چرا غربت حضرت را عوامانه تحلیل می کنیم؟

درست است که یکی از آرزوهای شیعه ساختن حرم برای ائمه بقیع است، اما غربت امام حسن به خاطر نداشتن ضریح و… نیست.

حدود 90 سال است که حرم ائمه بقیع به دست وهابیون ملعون تخریب شده است، اما آیا قبل از این 90 سال، امام حسن غریب نبوده است؟

یعنی اگر وهابیون ملعون این جنایت عظیم را انجام نمی دادند ائمه بقیع در غربت نبودند؟

ادامه »

ﺩﺭ ﺳﻮﮒ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ صلی الله علیه و اله

امیر المومنین علی علیه السلام ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩند:

ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ! ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﺗﻮ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﮒ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺮﻳﺪ, ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﺗﻮ ﺭﺷﺘﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻱ, ﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﭘﻴﺎﻡ ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﮔﺴﺴﺖ, ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺗﻮ, ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ, ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺗﻮ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩ, ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﺍﻣﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻱ, ﻭ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﻧﻬﻲ ﻧﻤﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻱ, ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺷﻚ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ, ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺟﺎﻧﻜﺎﻩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ, ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﻢ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ, ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺗﻮ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ. ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ, ﻭ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ, ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺪﺍﻱ ﺗﻮ! ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ, ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ

خطبه 235 نهج البلاغه

روز بيستم ماه صفر، روز اربعين و به قول شيخين - شيخ مفيد و شيخ طوسي- بازگشت اهل حرم امام حسين عليه السلام از شام به مدينه، و روز ورود اولين زائر آن حضرت جابربن عبدالله انصاري به کربلا، جهت زيارت امام حسين عليه السلام است . زيارت آن حضرت در اين روز مستحب است. که به فرموده امام حسن عسکري عليه السلام از نشانه هاي مؤمن است.

قال العسکري عليه السلام: “علامات المؤمنين خمس : صلاةُ الاحدي و الخمسين و زيارةُ الاربعين والتـَختم في اليَمين و تـَعفيرُ الجـَبين و الجَهر ببسم الله الرحمن الرحيم."(1) 
از حضرت امام حسن عسکري عليه السلام روايت شده که فرمودند:

علامات مؤمن پنج چيز است: 
1- اقامه پنجاه و يک رکعت نماز فريضه و نافله در شبانه روز. 
2- زيارت اربعين. 
3- انگشتر به دست راست کردن. 
4- جبين را در سجده بر خاک گذاشتن. 
5- در نماز بسم الله الرحمن الرحيم را بلند گفتن. 

سند زيارت اربعين
شيخ طوسي در تهذيب و مصباح ، زيارت مخصوصه روز اربعين را از حضرت امام صادق عليه السلام نقل کرده است. 

بررسي زيارت اربعين امام حسين عليه السلام

فراز اول: سلام هاي توصيفي
- السلامُ علي وَليِّ الله و حبيبه؛ سلام بر ولي و حبيب - دوست- خدا. 
- السلامُ عـَلي خليلِ اللهِ وَ نجيبه؛ سلام و درود بر خليل و گزيده خدا. 
- السلامُ علي صَفيِّ اللهِ و ابن ِ صَفيّـه؛ درود بر برگزيده خدا و پسر انتخاب شده خدا. 
- السلامُ علي الحُسين ِ المظلوم الشهيد؛ درود بر حسين مظلوم شهيد. 
- السلامُ علي اسيرِ الکربات و قـَتيلِ العـَبرات؛ سلام بر کسي که اسير و گرفتار بلايا و اندوه ها شد و کشته براي اشک ها. 

در سلام هاي اوليه زيارت، امام صادق عليه السلام به نوعي اصالت خانوادگي امام حسين عليه السلام را بيان مي نمايد که ايشان فرزند رسول خدا که حبيب خداست، مي باشد . برخي از انبياء در درگاه الهي با نام خاصي توصيف و معروف شده اند. حضرت ابراهيم (علیه السلام) با عنوان خليل الله ، حضرت موسي(علیه السلام) با عنوان کليم الله ، حضرت عيسي(علیه السلام) با عنوان کلمة الله ، حضرت نوح (علیه السلام) با عنوان نبي الله - که البته ايشان اولين پيامبري بودند که مقام نبوت را به دوش کشيدند- حضرت آدم (علیه السلام) با عنوان صفوة الله و حضرت محمد (صلی الله علیه واله) با عنوان حبيب الله مطرح هستند. 

ادامه »

هیس! کمی آرام تر از کربلایتان صحبت کنید…

اینجا جا مانده ای دلش شکسته …

همدمش شده اشک و عکس حرم…

اربابم دریابم…

از دور سلام…

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین