فاطمه! ای گلواژه آفرینش!

کجا زبان ما را رسد که وصف تو گوییم و کجا به اندیشه ما آید که ذکرتو آریم، و کجا توان قلم بود که نقش حسن تو نویسد و کدام آینه است که درخشش نور تو را بتاباند.

فاطمه! ای بزرگ بانو!

ای نام تو، جامع کمالاتت که گویای عصمت آتش سوز توست.

ای آن که دامنت، رسالت سردار توحید را پرورد. ای آن که مهر رخت، خورشید فروزان مریم و آسیه و خدیجه را فزونتر است؛ چرا که جهان بانوان را تو سروری.

ای آن که شهد شهادت سوزانت را ازچشمه صداقت و اخلاص چشیده ای. ای آن که بر گرده گیتی، دوریحانه مصطفی (ص) را مادری، پس نقش آفرین کربلای تویی؛ آری ………

رهبر معظم انقلاب می‌فرمایند: مقام معنوی زهرا(س) از مقام جهادی، انقلابی و اجتماعی او بالاتر است. ارزش‌ فاطمه‌ی زهرا(س) به عبودیت و بندگی خداست. اگر بندگی خدا در زهرا(س) نبود، او صدیقه‌ کبری نبود.

ارزش‌ فاطمه‌ی زهرا(س) به عبودیت و بندگی خداست. اگر بندگی خدا در فاطمه‌ی زهرا(س) نبود، او صدیقه‌ی کبری نبود. صدیق یعنی چه؟ صدیق کسی است که آنچه را می‌اندیشد و می‌گوید، صادقانه در عمل آن را نشان دهد. هرچه این صدق بیشتر باشد، ارزش انسان بیشتر است؛ می‌شود صدیق؛ (اولئک مع الذین انعم الله علیهم من النبیین و الصدیقین). «صدیقین» پشت سر «نبیین» هستند. این بزرگوار صدیقه کبری است؛ یعنی برترین زن صدیق. این صدیق بودن به بندگی خداست. اگر بندگی خدا نمی‌کرد، صدیقه‌ی کبری نمی‌شد.

اساس؛ بندگی خداست. نه فقط فاطمه‌ی زهرا(س)، بلکه پدر فاطمه هم ـ که مبدأ و سرچشمه‌ی فضائل همه‌ی معصومین اوست و امیرالمومنین و فاطمه‌ی زهرا(س) قطره‌هایی هستند از دریای وجود پیغمبر ـ ارزشش پیش خدا به خاطر عبودیت است؛ «اشهد ان محمدا عبده و رسوله)؛ اول، عبودیت اوست؛ بعد رسالت او. اصلاً رسالت ـ این منصب والا ـ به او داده شد، به خاطر عبودیت؛ چون خدا صنیع دست و مخلوق خود را می‌شناسد. مگر در زیارت حضرت زهرا عرض نمی‌کنیم: «امتحنک الله الذنی خلقک قبل ان یخلقک»؟ در علم خدای متعال معلوم است که عمل من و شما چیست.

ما در مقابل گناه و هوس و پول و نام نیک قرار می‌گیریم؛ آیا به خاطر به دست آوردن اینها حاضریم از شرف و ایمان و تکلیف خود و امر و نهی الهی درباره‌ی خود صرف‌نظر کنیم یا نه؟ این اختیار ماست. چه راهی را انتخاب خواهیم کرد؟

وقتی گفتن سخنی برای انسان ضرر مادی دارد، وقتی حرکتی هوس‌های گناه‌آلود انسان را برآورده می‌کند، ما سر دوراهی قرار می‌گیریم. کدام راه را انتخاب خواهیم کرد؟ راه هوس و گناه و پول را، یا راه پاکدامنی و تقوا و بندگی خدا را؛ یکی از این دو را انتخاب خواهیم کرد. انتخاب و اختیار ماست، اما خدای متعال می‌داند که ما چه راهی را اختیار خواهیم کرد؛‌ این در علم الهی هست. اگر شما انسانی هستید که این قدرت در شما وجود دارد در مقابل کوهی از ارزش‌های مادی و برآورنده‌ی هوس‌ها محکم بایستید و تکان نخورید، خداوند برای شما شایستگی‌هایی در نظر می‌گیرد. (و مریم ابنَتَ عمران التی احصنت فرجها فنفخنا فیه من روحنا)؛ خدای متعال بیهوده به مریم اینقدر لطف نمی‌کند. این، کلام قرآن است. او با همه‌ی وجود پاکدامنی خود را حفظ کرد، لذا شایسته‌ی این شد که مادر عیسی شود.

حضرت یوسف در عین جمال و جوانی و برخوردرای از عزت مادی در خانه‌ی عزیز مصر، روی هوس خود پا گذاشت؛ لذا شایسته‌ی مقام والایی شد که خدا به او داد؛ یعنی پیغمبری. خدا این را می‌داند که این بنده چنین جوهری دارد و این چنین اراده‌ی خود را صرف راه او خواهد کرد؛ لذا برای او مسئولیت‌های بزرگ و سنگین دیگری ـ که هر کدام باز به نوبه‌ی خود اجرهای بزرگی دارد ـ در نظر می‌گیرد.

«امتحنک الله الذی خلقک قبل ان یخلقک فوجدک لما امتحنک صابرة»؛ خدای متعال می‌داند که فاطمه‌ی زهرا(س) در دوران زندگی چگونه انتخاب و اختیار خواهد کرد و چگونه قدم خواهد برداشت. عبودیت خدا معیار است. این شد برای ما خط روشن.

منبع:کتاب «قطره از دریا نشانی می‌دهد»، بازخوانی مقام و منزلت حضرت فاطمه زهرا (س) در کلام رهبر معظم انقلاب

شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه)-حضرت آیت‌الله العظمی وحید خراسانی گفتاری درباره فاطمه شناس عالم بیان کرده است.

به گزارش شفقنا متن گفتار ذکر شده این مرجع تقلید شیعیان بدین شرح است:

از کسی بپرس که فاطمه کیست که… در جنگ احد رسول خدا به عیادت امیرالمؤمنین آمد، دید بدن سوراخ سوراخ، فتیله توی این سوراخ‌های بدن برای مداوا می‌برند؛ آن صبری که روزگار مثلش را ندیده بود، تا چشمش افتاد، بی‌طاقت شد، بلند بلند گریه کرد اما خود علی چه کرد؟ تبسمی کرد، گفت: یا رسول الله! إن ذلک فی ذات الله لقلیل. علی را کی شناخت؟! ان ذلک فی ذات الله لقلیل. همچو صبری! پیغمبر ناله زد، او تبسم کرد.

شب نوزدهم جبرئیل بین زمین و آسمان فریاد زد: تهدمت والله ارکان الهدی اما خود او لبخند زد، گفت: فزت ورب الکعبه. فاطمه را این شخص شناخت. همچو کسی! آن اُحُد! این صبح نوزدهم!

اما مهم این جمله است، وقتی جنازه را تحویل پدرش داد، گفت: ای کاش علی مرده بود! نفسی… نفسی علی زفراتها محبوسه *** یا لیتها خرجت مع الزفرات؛ جان من با ناله‌های من گره خورده، ای کاش! با این ناله جان می‌دادم اما بدن تو را این چنین تحویل پدرت نمی‌دادم.

http://shafaqna.irancloob.net/

همه ي کاستی ها و ناقصی ها از ضعف باور است.
همه ي اذکار و عبادات هم براي ایجادباور است .

با اذکار و عبادات، انسان به خود تلقین می کند و با تکرار و تلقین، بـاور و یقین ایجاد می شود.

تلقین آنقدر شریف است که حتّی به مرده هم موقع دفن تلقین می خوانند و وقتی که تلقین خواندند ، نکیر و منکر می گویند کار او درست شد. پس چـرا آدم تا زنـده است، به خود تلقین نخواند؟

حاج اسماعیل دولابی/مصباح الهدی/100

شما آب را با شير مخلوط كن . شير حجم پيدا مي كند ولي مزه و خاصيتش را از دست مي دهد . هر چيزي خالصش خوب است . معنويت مثل شير مي ماند و اگر آنرا با غير معنوي مخلوط كني ، خودت لذت نمي بري . اگر نماز خالص براي خدا باشد ، مزه مي دهد حتي اگر كم باشد . اگر يك استكان شير خالص بخوري بهتر از يك پارچ شير مخلوط با آب است . دو ركعت نماز بخوان . خالصانه بخوان . برو هر كاري ميكني براي خدا باشد و اگر تو همه اعمالت را هم براي خلق انجام بدهي ، مزه نمي دهد و اينكه ما از اعمال خودمان ، مثل بخشش هاي خودمان ، احساس لذت نميكنيم ، بخاطر اين است كه خالص نيست . اگر خالص بود ، حتي كم هم بود ، لذتش بيشتر بود . اخلاص در هركاري خوب است .
اخلاص که نباشد عمر هدر کردن است و خود را به زحمت انداختن .

شهید نادری میفرمود :
دعای کمیل که میخونی تا اونجاش که حال داری و خالص است بخون ، قاطی خواب آلودگی و بی حالی شد دیگه نخون ارزش نداره ،

می فرمود :
هزار تومن انفاق کن فقط برای خدا ، اگر مسجدی درست کردی که اسمت را بر سر در مسجد بنویسند و با بلندگو بگویند به پشیزی ارزش ندارد .

آری دوستان ، اخلاص اخلاص اخلاص

حسین یاری