برای ما خیلی ابهام هست که چه به سرمان می آید. بعد از مرگ، کجا می رویم؟ چه کار می کنیم؟
لذا می ترسیم؛ چون نمی دانیم آن طرف چه خبر است. اگر کوچک‌ترین لطمه به ما بخورد، آن را ضرر می پنداریم. در حالی که همیشه اینطور نیست.

گاهی یک فردی که ضرر مالی یا ضرری در زندگی به او وارد می‌شود، این ضرر باعث می‌شود که او در یک کار خیر وارد شود؛ مثلا حفظ قرآن را شروع می‌کند و بعد از چند سال، حافظ قرآن می‌شود. بعد از چند سال که نگاه می کند، می‌بیند فلان اتفاق، باعث شد که حافظ قرآن شود؛ لذا هیچ وقت به این اتفاق به دید یک ضرر نگاه نمی کند؛ چون بزرگ‌تر از آن نصیبش شده است که آن را نفع می‌بیند.

اگر انسان در محدوده وظایف خود، این حس را پیدا کرد و این‌گونه رشد کرد، آن وقت مانند جریان حضرت زینب علیهاالسلام می شود که فرمود:

ما رأیت الا جمیلا؛
ندیدم مگر زیبایی…

اتفاق هرقدر هم بزرگ باشد چون او رشد کرده، در این قضیه خسارت ندیده است، رضای خدا و رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌ را به دست آورده است، وفاداری خود را ثابت کرده است. همه این‌ها امتیاز است و در این وقت است که دنیا در نظر انسان، زیبا می‌شود.

منبع: حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری

 یک غواصی کوتاه

زندگی‎ ما یک غواصی کوتاه است تا ته دریای وجود. هر دُرّ و گوهری که بخواهی آنجاست. موقعی که نطفه انسان منعقد می‎شود، مثل آن است که غواص داخل آب می‎پرد. وقتی می‎رسد به کف دریا و دُرّ و مروارید کف دریا را می‎بیند، همان پانزده سالگی و فصل بلوغ است و البته اول امتحان.

موقع مرگ، وقتی است که جمع کرده یا نکرده، دیگر باید برود بالا، روی دریا.
این بدن همچون قطعه سنگی است که به غواص وصل می‎کنند تا برود به زیر آب، بعد که رفت زیر آب این قطعه سنگ را از او جدا می‎کنند تا سریع بیاید بالا.

می‎گوییم: «انّاللّه و انا الیه راجعون»؛
یعنی: برگشت، قطعی است. کسی که از دنیا می رود، مثل غواصی است که به روی آب برگشته. نگاه کن ببین مروارید دارد یا نه؟ اگر مروارید همراهش بود جشن بگیر، اگر دست خالی بود، عزا بگیر.

آیت الله حائری شیرازی

با جامعه کبیره

خورشید ادعیه، گرم از نگاه تو، در لحظه های اُنس می تابید.

تو، پنجره های پر از نگاه را به سوی «زیارت جامعه کبیره» گشودی.

امروز، هر که در رثای تو بیشتر اشک بریزد، آسمان عشق را، بزرگی نور را، وسعت معنویت را بهتر دریافته است.

دستمال های خیس از جامعه کبیره، مأنوس چشم های سوگمندند. زائران بغض آلود آمده اند و در محضر عباراتی که آورده ای، خطاب به تو آن را اشک می ریزند.

جامعه کبیره، یادگاری است که کوچ خونرنگ امروز تو را تداعی می کند.

با جامعه کبیره، لحظه های گمراه، به سوی واژه های خوش طینت آفرینش هدایت شدند. امروز، غروبی غمگین در رگ های کلمات جامعه کبیره جریان دارد.

 خدا زیباترین شعرش را سروده است!
مصراع اول در خانه ی محمد و خدیجه علیهماالسلام چشم به جهان گشود،

و قافیه ی مصراع دوم وقتی ردیف خواهد شد
که آخرین فرزند فاطمه سلام الله علیها کنار کعبه ظهور کند!

این زیباترین شعر تمام تاریخ است…
زیباترین سروده ی خلقت! 

 ولادت حضرت مادر مبارک

هر روز در ایران، نماد یك اسطوره و الگو است، هر روز نماد یك موضوع خاص!

روز میلاد حضرت علی«علیه‌‌السلام» نماد روز پدر و روز مرد، یعنی یك الگو برای تمام مردان جهان، كه مرد باید اینگونه باشد، پدر باید اینقدر از خودگذشتگی و فداكاری و مروت داشته باشد.

روز دختر به یاد حضرت معصومه«سلام‌الله‌علیها» یعنی دختر باید تا این حد پاك و عفیف بماند، تا این‌حد كسب معارف كند كه مقامی بسیار بالا از عرفان و اخلاق و اسلام كسب كند.

و روز زن!

این روز در ایران با سایر كشورهای جهان متفاوت است!

روزی كه ما آن را به رسمیت می‌شناسیم، روز میلاد حضرت زهرا«سلام‌الله‌علیها» است، روز بیست جمادی الثانی، اما این روز در جهان از سال  ۱۹۷۵ در سازمان ملل، هشتم مارس به‌عنوان «روز جهانی زن» برسمیت شناخته شده است و یونسكو نیز در سال 1977 آن را به عنوان «روز جهانی زن»،  به رسمیت شناخت.

 بسیار مشتاق بودم كه علت این نامگذاری را بدانم، چون علت نامگذاری در جهان قدری متفاوت از ایران است، هركدام از آن‌ها كه از شیرمرغ (روز جهانی شستن دست! روز جهانی خوراك، روز جهانی زبان مادری، روز جهانی ایدز) ‌تا جوون آدمیزاد (روز جهانی كودك، روز جهانی زمین، روز جهانی حقوق بشر) در این سیصدو شصت و پنج روزِ یك سال، مناسبت وجود دارد و برای هر یك، یك بزرگداشت در جهان! بر این مبنا است كه بر مبنای یك حركت و جوش و خروش دسته جمعی است، به طور مثال روز زبان مادری بخاطر این روز زبان مادری شد كه در بیست و یک فوریه سال 1952 پنج دانشجو در مبارزه برای تبدیل کردن زبان مادری خود یعنی زبان بنگالی به زبان رسمی، در کشوری که آن زمان پاکستان شرقی نام داشت و بعدها به بنگلادش تبدیل شد، جان خود را از دست دادند.

ادامه »