پیامبر در دنیا پارساپیشه بود و به الطاف و عنایات خداوند و جهان آخرت ایمان داشت و مشتاق آخرت بود؛ لذا با فرا رسیدن موسم طاعت و بندگی، بسیار سرخوش و شادمان می‌گشت و از دریافت پیاپی رحمت و برکت ماه صیام استقبال می‌نمود، در واقع او فرمان مولایش را گردن می‌نهاد که فرمود:

«قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِکَ فَلْیَفْرَحُوا هُوَ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ

از فضل و رحمت پروردگارت سخن بگو و (البته) باید به آن دل‌خوش بود و شادمان شد (چون) این از آنچه آنان گردآوری می‌کنند بهتر است».[1]

این آیه بیان‌گر آن است که خشنود شدن برای خیرات و برکاتی که خداوند نازل می‌کند، بهتر است از خشنود شدن انسان‌ها برای سرمایه‌ها، کالاها و گنجینه‌های دنیا، بنابراین برای نازل شدن احکام و فرایض اسلامی در قرآن و در رأس آن روزه ماه مبارک رمضان باید خشنود شد.[2]

علامه سعدی معتقد است، نعمت دین که با سعادت و خوشبختی هر دو جهان ارتباط دارد؛ از لحاظ ارزشی، هیچ ارتباطی میان آن و میان سرمایه‌های دنیا که فناپذیر است، وجود ندارد، زیرا نعمت‌های دنیا فانی است و نعمت‌های اخروی جاودانه است، بدین خاطر خداوند فرمان داده ‌است که فقط در قبال فضل و رحمت او خشنود شوید، چون این باعث گشایش و نشاط روحی و شکر و سپاس پروردگار و تقویت آسایش روانی می‌شود، کشش و وابستگی به علم و ایمان هر چقدر بیشتر باشد به رونق آن دو می‌انجامد؛ بر خلاف خشنود گشتن به شهوت‌ها و لذت‌های دنیایی یا خشنود گشتن به کارها و چیزهای باطل که قطعاً این خشنودی ناپسند و ناشایست است. چنان که خداوند موضع‌گیری قوم قارون را گوشزد فرمود هنگامی که آنان به او یادآور شدند:

«لَا تَفْرَحْ إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْفَرِحِینَ

(مغرورانه) شادمانی مکن که خداوند شادی کنندگان (سرمست از غرور) را دوست نمی‌دارد».[3]

و چنان که خداوند در مورد کسانی که با گرایش به باطل و انجام کارهای خلاف، شادمان شده بودند فرمود:

«فَلَمَّا جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّناتِ فَرِحُوا بِما عِنْدَهُمْ مِنَ الْعِلْمِ

و چون پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان آوردند، به آن چیز (مختصری) از دانش که نزدشان بود خرسند شدند، (سرانجام) آنچه به ریشخند می‌گرفتند آنان را فرا گرفت».[4]

ادامه »

اوصاف ماه مبارک رمضان در آئینه كلام معصوم (علیه السلام)

ماه رمضان نهمین ماه از ماههاى سال قمرى است. در قر آن كریم از ماههاى سال قمرى ، جز ماه رمضان نام هیچ ماه دیگرى نیامده است1 و این یكى از فضایل و امتیازات ماه رمضان است كه از میان ماههاى سال قمرى فقط از ماه رمضان در قر آن ، در سوره بقره آیه 185 نام برده شده است . كلمه رمضان اسمى از اسماى الهى است و نباید به تنهایى و بدون كلمه شهر كه به معناى ماه است ذكر شود .

هشام بن سالم از سعد نقل مى كند كه گفت ما هشت نفر در محضر امام محمد باقر(علیه السلام) بودیم ، رمضان به یاد ما آمد و از آن سخن گفتیم . امام باقر (علیه السلام) فرمودند :

نگوئید این رمضان است، نگوئید رمضان رفت و رمضان آمد . زیرا رمضان اسمى از اسماى الهى است كه نمى آید و نمى رود . سخن از آمدن و رفتن براى آن صحیح نیست . فقط آنچه كه زوال پذیر و نابود شدنى است مى آید و مى رود. و در ادامه فرمودند :

بلكه بگوئید ماه رمضان ، پس ماه را در تلفظ به اسم اضافه كنید كه اسم (رمضان) اسم خداست 2

در این رابطه روایت بسیارى از معصومین علیهم السلام به ما رسیده است كه مرحوم كلینى در فروع كافی بابى جداگانه و مستقل در این زمینه با عنوان :

‹‹باب نهى از گفتن رمضان بدون كلمه ماه ››3 گشوده است .

مرحوم شیخ حر عاملى نیز در كتاب الصوم وسائل الشیعه بابى با این عنوان دارد :

باب ‹‹مكروه بودن گفتن رمضان بدون اضافه به ماه و حرام نبودن گفتن رمضان به تنهایى و كفاره گفتن رمضان به تنهایى ››در روایتى در بحار الانوار و وسائل الشیعه از امام موسى بن جعفر (علیهماالسلام) از پدران گرامى ایشان از قول حضرت على(علیه السلام) آمده است كه گفتن رمضان به تنهایى بدون اضافه كلمه شهر(ماه) كفاره دارد باید صدقه بدهد و روزه بگیرد.4

از ناحیه علمای عامه (اهل سنت) نیز روایاتى از پیامبر گرامى اسلام در زمینه نهى از گفتن رمضان به تنهایى وارد شده است.5

در این مقاله اشاره اى كوتاه به برخی از امتیازات و اوصاف بر اساس روایات و احادیث معصومین (علیهم السلام) مى شود.

ادامه »

همه در جست‌وجوي كوي تواند، بي‌ آن‌كه خوب تو را شناخته باشند. همه در هواي روي بهارند؛ بي آن‌كه از غصه زمستان، به تنگ آمده باشند.

همه در غربت شب، خوابيده‌اند، بي آن‌كه از صداي خروس سحري سراغ بگيرند.

پهناي شهر را وجب به وجب، گام به گام، كاويده‌ام. از نردبان‌هاي كوتاه و بلند مذاهب و مكتب‌ها، ايسم‌ها و فلسفه‌ها، از همه عبور كرده‌ام. رفته‌ام، فرو افتاده‌ام، برخاسته‌ام و خسته‌ام.

مي‌گويند تو گشايشي. فرج تويي. اين گشايش بايد شبيه يك گلستان باشد، پر از جوانه‌هاي صداقت. جايي براي تبسم بي‌دغدغه.

من منتظرم

اللهم عجل لولیک  الفرج

ای اباصلت! بیشتر ماه شعبان گذشته است، و این آخرین جمعه این ماه است؛ پس در این باقیمانده، تقصیر و کوتاهی ات را نسبت به آنچه که از این ماه گذشته جبران کن.

آخر شعبان المعظم را دریابیم..
عن عبد السلام بن صالح الهروي قال:
دخلت على أبي الحسن علي بن موسى الرضا عليه السّلام في آخر جمعة من شعبان فقال لي:
يا أبا الصلت، إن شعبان قد مضى أكثره وهذا آخر جمعة منه فتدارك فيما بقي منه تقصيرك فيما مضى منه؛
وعليك بالاقبال على ما يعنيك وترك ما لا يعنيك، وأكثر من الدعاء والاستغفار وتلاوة القرآن، وتب إلى الله من ذنوبك ليقبل شهر الله عليك وأنت مخلص لله عز وجل.
ولا تدعن أمانة في عنقك إلا أديتها، ولا في قلبك حقدا على مؤمن إلا نزعته، ولا ذنبا أنت ترتكبه إلا أقلعت عنه.
واتق الله وتوكل عليه في سرائرك وعلانيتك؛ “ومن يتوكل على الله فهو حسبه إن الله بالغ أمره قد جعل الله لكل شئ قدرا”
وأكثر من أن تقول فيما بقي من هذا الشهر:
“اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ قَدْ غَفَرْتَ لَنَا فِي مَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ”
فإن الله تبارك وتعالى يعتق في هذا الشهر رقابا من النار لحرمة شهر رمضان.

ابوصلت گفت:
در آخرین جمعه ماه شعبان به محضر حضرت امام_ابوالحسن_الرضا (علیه السّلام) وارد شدم.
حضرتش به من فرمود:

ای اباصلت! بیشتر ماه شعبان گذشته است، و این آخرین جمعه این ماه است؛ پس در این باقیمانده، تقصیر و کوتاهی ات را نسبت به آنچه که از این ماه گذشته جبران کن.
به دنبال چیزی باش که به دردت بخورد و آنچه را که به تو نفعی نمی رساند رها کن.
زیاد دعا کن و زیاد استغفار کن و زیاد تلاوت قرآن داشته باش، و از گناهانت به سوی خداوند توبه کن،
تا ماه خدا در حالی به تو رو کند که تو برای خدا مخلص هستی.

ادامه »

یا حسین

نغمه ام پر شور اما ، بیقرارم ،یاحسین
طاقتی در چنته ی صبرم، ندارم یاحسین

خسته ام من خسته از رنجِ فراقِ کربلا
با همین تاب وتوانم زیر بارم یاحسین

از سر دلتنگی خود پای صحبتهای دل
می نشینم، سربه زانو می گذارم یاحسین

همت شب زنده داریهای من بیهوده است
دل به دست ِروزِ قسمت می سپارم یاحسین

گویمت سیراب حاجت هستم ودارم عطش
پیش سقای حرم گیرست کارم یاحسین

از همین حالا حسابش را بکن تا اربعین
با چه شوقی لحظه ها را میشمارم …یا حسین

علی صادق