خدای من! از کارت دست نکش تا شکلی که تو می خواهی به خود بگیرم.

آهنگر خداشناسی بود که پس از گذراندن جوانی پر شر و شور، تصمیم گرفت روحش را وقف خدا کند . سال ها با علاقه کار کرد ، اما با تمام پرهیزگاری در زندگیش چیزی درست به نظر نمی آ مد ، حتی مشکلاتش مدام بیشتر می شد !

روزی دوستی به دبدنش آمده بود و پس از اطلاع از وضعیت دشوارش به او گفت : واقعا عجیب است ! درست بعد از اینکه تصمیم گرفتی مرد خدا ترسی بشوی ، زندگی ات بدتر شده ، نمی خواهم ایمانت را تضعیف کنم ، اما با وجود تمام تلا شهایت در مسیر روحانی هیچ چیز بهتر نشده!

آهنگر بلا فاصله پاسخ نداد . اوهم بارها همین فکر را کرده بود و نمی فهمید چه بر سر زندگی اش آمده است ، اما نمی خواست پرسش دوستش را بدون پاسخ بگذارد ، اندکی فکر کرد و ناگهان پاسخی را که می خواست یافت.

این پاسخ آهنگر بود : در این کارگاه ، فولاد خام برای می آورند که باید از آن شمشیر بسازم ، می دانی چگونه این کار را می کنم ؟ ابتدا فولاد را به اندازه جهنم حرارت می دهم تا سرخ شود . سپس با بی رحمی ، سنگین ترین پتک را بر می دارم و پشت سر هم به آن ضربه می زنم تا اینکه فولاد شکلی بگیرد که می خواهم . سپس آن را در در ظرف آب سرد فرو می کنم ، به گونه ای که تمام این کارگاه را بخار فرا می گیرد، فولاد به خاطر این تغییر ناگهانی دما ، ناله می کند و رنج می برد . یک بار کافی نیست باید این کار را آن قدر تکرار کنم تا به شمشیر مورد نظر دست بیایم . آهنگر لحظه ای سکوت کرد سپس  ادامه داد : گاهی فولاد نمی تواند تاب این عملیات را بیاورد . حرارت ، ضربه های پتک و آب سرد باعث ترک خوردنش می شود . می دانم که از این فولاد هرگز شمشیر مناسبی در نخواهد آمد ، بنابراین آن را کنار می گذارم .

آهنگر کمی مکث کرد و سپس ادامه داد : می دانم که خدا دارد مرا در آتش رنج فرو می برد . ضربه های پتکی را که بر زندگی من وارد کرده ، پذیرفته ام و گاهی به شدت احساس سرما می کنم ؛ انگار فولادی باشم که از آبدیده شدن رنج می برد ، اما تنها چیزی که می خواهم این است :

خدای من ! از کارت دست نکش تا شکلی که تو می خواهی ، به خود بگیرم.

ماهنامه فرهنگی ، اجتماعی / تهیه از خانم رحیمی ، طلبه سال دوم