3.امامت

“امامت ریاست کلی الهی است به نیابت از رسول خدا در امور دین و دنیای مردم”

با رحلت پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) نزول وحی و نبوت پایان یافت وبه تصریح قرآن بعد از او تا رستاخیز پیامبری نمی آید و بر کسی وحی نازل نمی شود. اما امت اسلامی پس از پیامبر نیز از کسی که بیانگر معارف ، اعتقادات دین ،مفسر و شارح قرآن و فروع و احکام تشکیل دهنده حکومت الهی باشد بی نیاز نیستند. بلکه نیاز آنان به فردی که کار پیامبر را دنبال کند و وظایف او را انجام دهد پیوسته باقی است.

در مکتب تشیع مقام امامت یک منصب الهی است. و شیعه معتقد است امام باید از جانب خدا نصب و تعیین شود  و خدای متعال مقام امامت و رهبری را به او عطا فرماید.

علیهذا به گواهی تاریخ، پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) که به خوبی به اهمیت رهبری پس از خویش توجه داشته و در قبال آینده دین خدا احساس مسئولیت می نموده است به امر پروردگار شخصی را به سمت پیشوائی وامامت پس از خود برگزید که ژرفای وجودش با روح تعالیم اسلام پرورش یافته و هیچ نوع سابقه جاهلیت و جدایی از تعالیم وحی در زندگی او وجود نداشته است.

و روشن است که بعد از آن حضرت حافظی باید باشد تا شریعت الهی را از گزند اختلاف،تحریف و کذب و امثال آن حفظ کند و ضامن بقای آن باشد و او جز امام معصوم نمی تواند باشد.

لازم به ذکر است که اهل سنت هیچیک از این ویژگی ها را برای هیچیک از خلفا قائل نیستند، نه ادعای منصوب شدن آنان از طرف خداوند و پیامبر را و نه ادعای علم خدادای و ملکه عصمت را.