| « عاشقانه مهدوی | یک قدم یعنی.... » |
مرا شفاعت این پنج تن بسنده بود
نوشته شده توسطكبري جعفري 24ام مرداد, 1399
هر کاری می کنم و هرچه فکر می کنم، باورم از دل شما نمی شود، که
رفته بودی آن روز و با آن هیبت برای نفرین.
از دل شما که رحمه للعالمینی، که دلسوز تری برای عالمین، در خودشان
باورم نمی شود که رفته بودی ، آن هم تنها نه! با نفست ، که عزیزتر است از
جانت … که خودت است … که مولاست؛
با دخترت … که زهرایت است … که ام ابیهایت است و؟؟؟ ترین و مهربان ترین
زنان عالم است؛ با حسن و حسین ات که ماندگار ترین است در تاریخ دلسوزیشان؛
که رفته بودی برای نفرین … !
اصلا از این جمع، از این خانواده باورم نمی شود.
من می گویم رفته بودید که همین ها را بگویید … به تاریخ!
رفته بودید تا مسیحیان نجران و همه ی آدم های تاریخ بدانند که مهربان تر از این
خانواده را خدا هیچ وقت و هیچ جای دیگری نیافریده.
که بدانند اگر در همه ی زمان ها و مکان ها دلی باشد برای کسی دلسوز تر از مادر، حتما دل شما و
خانواده ی شماست.
رفته بودید که بدانند اگر خدا می خواست لشگر داشته باشد حتما آن لشگر همین پنج نفر بودند.
رفته بودید که بدانند “راه” یعنی همین پنج نفر، هدایت یعنی وصل شدن به همین پنج نفر، رسیدن به
خدا یعنی خواستن از این پنج نفر.
رفته بودید که بدانند اگر روزی، نبودند این پنج تن، دنبال کسی بگردند که بیشتر از همه بوی این پنج
نفر را می دهد. دنبال کسی بگردند که از همین پنج نفر است.
رفته بودید که امروز ما بدانیم دنبال پسرتان بگردیم.
فاطمه صفری/خوانده شده از ماهنامه
سلام….مباهله روز جلوه عظمت و فضیلت پیامبر و اهل بیت علیهم السلام برشما مبارك…وبلاگتون عاليه.احسنتم.
اسم مباهله که میاد ادم احساس غرور میکنه
فرم در حال بارگذاری ...
