ما هیچگاه از انجام تکلیفمان بازداشته نشده ایم و به این بهانه که حق تنها در زمان ظهور به تمامه مستقر خواهد شد، از اقامه حق در حد توان منع نشده ایم و امر به اجرای حق، گرفتن داد مظلومان و مقابله با ظالمان در حد توان از ما برداشته نشده است. طبیعتا اگر ما در حد خود اقدام کنیم، شرایط جدیدی در عالم ایجاد خواهد شد.

بعضی وقتها ممکن است این سوال در ذهن ایجاد شود که آیا واقعا عمل ما در ظهور موثر است؟ برای عبور از این مانع فکری، ابتدا باید به این سوال که چندان هم پر اهمیت نیست، پاسخ دهیم،

آیا ما می توانیم نقشی در ظهور داشته باشیم یا اینکه فرج و ظهور حضرت، امری خارج از اراده ما انسان هاست؟ گاهی از اوقات برخی امور آن چنان در نظر ما قدسی و فوق بشری جلوه می کنند که هرگونه فعالیتی را درباره آن امور از دایره علم و عمل خود خارج می دانیم. کسانی که به هر دلیلی علاقه به فعالیت برای زمینه سازی ظهور ندارند، فرج را امری فوق العاده فوق بشری تصور می کنند.

در حالی که امر فرج نه تنها وابسته به معرفت بشر و احساس منتظران است، بلکه به عمل آنها هم بستگی تام دارد.
البته اینکه کدام اقدام در چه زمانی چه پاسخی می یابد و فرج در نتیجه چه حدی از معرفت، محبت و عمل حاصل می شود، امر روشنی نیست. ولی اجمالا می دانیم که عملکرد ما در ظهور، بسیار موثر است.

تاثیر عمل در قرآن

پیشتر در این خصوص که ادراک و احساس ما در زمینه فراهم شدن شرایط فرج موثر است، سخن گفتیم اما دلیل اینکه اقدام ما در سرنوشت ما موثر است، یک سنت الهی است که در آیه شریفه به آن تصریح شده است:

« إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّى? یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم» خداوند سرنوشت هیچ قوم[و ملتی] را تغییر نمی دهد، تا اینکه آنان آنچه را در خودشان است، تغییر دهند(رعد11)

نصرت الهی منوط به عمل انسان است
چه دلیلی وجود دارد که شرایط ظهور از این سنت الهی خارج باشد؟ همیشه این گونه است که تا ما در خود و اوضاع جامعه و جهان خود تغییری ایجاد نکنیم از جانب خدا تغییری در وضعیت ما پدید نخواهد آمد. از طرف دیگر علاوه بر استناد به این آیه شریفه و اتکا به این سنت الهی می توانیم به فلسفه خلقت و دیگر سنن الهی و نیز بعثت پیامبران مراجعه کنیم.

در اینصورت خواهیم دید که همواره فتح و ظفر و نصرت خدا به نصرتی از جانب بندگان منوط شده است: « یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا إِن تَنصُرُوا اللَّهَ یَنصُركُم وَیُثَبِّت أَقدامَكُم» ای مومنان اگر خدا را یاری کنید خدا هم شما را یاری می کند و گام هایتان را محکم و استوار می سازد(محمد7)

اقدام ما نصرت الهی را فرو می آورد

اگر بناست دین برنامه ای باشد برای عبور بشر از تنگناهای طبیعت به سوی خدا، علی القاعده در هیچ مقطعی نباید این عبور کاملا منوط به اراده پروردگار و بی توجه به لیاقت و اقدامات بندگان او باشد.

ضمن آنکه ما هیچگاه از انجام تکلیفمان بازداشته نشده ایم و به این بهانه که حق تنها در زمان ظهور به تمامه مستقر خواهد شد، از اقامه حق در حد توان منع نشده ایم و امر به اجرای حق، گرفتن داد مظلومان و مقابله با ظالمان در حد توان از ما برداشته نشده است.

ادامه »

ای شیعیان بیایید برای ظهور کاری کنیم. بیایید یک صدا و همدل شویم و جو همگانی، برای یادآوری وجود حجت خدا و ظهور پر برکتش ایجاد کنیم. بیایید فسادها را ریشه کن کرده و جامعه را به سوی خودسازی برای یاری موعود جهانی راهنمایی کنیم.

می‌دانیم که یکی از شرایط ظهور، اشتیاق و آمادگی جهانی برای موعود الهی است. موعودی که همه ادیان به وجود او اعتقاد داشته و برای او انتظار می‌کشند.

و می‌دانید که هر انسانی بدون آنکه خودش را در قبل از ظهور بسازد، در بعد ظهور بعید است که توانایی خودسازی داشته باشد؛ و ممکن است در منجلاب فسادها نابود شود و ندای حق در زمان ظهور، در او اثری نکند.

پس بیایید اول از خودمان شروع کنیم و در مرحله دوم، خانواده، دوستان و نزدیکان مان را راهنمایی کنیم. چرا که حتمی بودن ظهور، برای همه ما مسلم است. منتهی نکته اینجاست که اگر ما بتوانیم زمینه سازی کنیم؛ خود و دیگران را آماده کنیم، بدون شک این ظهور جهانی به تأخیر نخواهد افتاد و ان ‏شاءالله نزدیک‌تر خواهد شد.

از جمله کارهایی که می‌توان برای زمینه سازی ظهور انجام داد به شرح زیر است:

خودسازی:

اگر نماز را اول وقت نمی‌خوانیم، اگر خمس و زکات خود را نمی‌دهیم، اگر از یاد و نام حضرتش غفلت می‌کنیم، اگر بدون باک گناه می‌کنیم، گناهانی از جمله غیبت، تجسس، دروغ، احتکار، ربا و…، آن وقت چگونه انتظار داریم که بتوانید زمینه ظهور را فراهم سازیم؟
خداوند برای کسانی که قدر امام شان را نمی‌دانند و از او غفلت کرده و خود را آلوده به گناه کرده‌اند، امام شان را ظاهر نخواهد کرد. آخر به چه امیدی او را ظاهر کند؟ به امید آنکه مانند امامان دیگر …

راهکارهایی برای خود سازی:

1- انجام واجبات مثل:
خواندن نماز اول وقت، گرفتن روزه واجب، دادن خمس و زکات و…

2- دوری از محرمات مثل:
دوری از گناهان زبانی: غیبت، تهمت، دروغ، تمسخر، تجسس، عیب جویی و…
دوری از گناهان مالی: دزدی، احتکار، ربا، گران فروشی و…
دوری از سایر گناهان: روابط نامشروع، موسیقی‌های نامناسب، حجاب و پوشش نادرست و…

3- انجام مستحبات مثل:
دائم الوضو بودن، نماز شب خواندن، به یاد حضرت بودن، دعا برای تعجیل در فرج، خواندن قرآن و تقدیم به حضرت، زیارت معصومین و امام زادگان و مدد طلبیدن از آنان، بسیار صلوات فرستادن برای تعجیل در فرج و…

4- دوری از مکروهات مثل:
دروی از خواب زیاد، دوری از خوراک زیاد، دوری از هر کار لغو و بیهوده.

http://net.tebyan.net

یکی از آیاتی که این موضوع در آن به کار رفته شده و کمتر به آن دقت شده است آیت الکرسی می باشد در این مجال بر آنیم که در مورد این آیه و محوریت این موضوع مطالبی را بیان کنیم.

باتوجه به اینکه ریشه اصلی تفکر مهدویت در قرآن در بیش از یکصد آیه بیان شده است، لزوم توجه به آیات مهدوی بیش ازپیش احساس می شود، درحالی که در تفسیر این آیات، روایات فراوانی بر پیامبر(ص) و ائمه اطهار(ع) نقل شده است که بنابر آنها، حکومت امام مهدی(عج) در آخرالزمان همان حکومت مستضعفان و صالحانی است که در قرآن به آن بشارت داده شده است.

آیة الکرسی «ایه ۲۵۵ سوره بقره است»، علامه طباطبایی در جلد دوم تفسیر المیزان درباره ایة الکرسی می‌فرماید:ایة الکرسی،از صدر اسلام مشهور بوده، در زمان رسول خدا (ص) و حتی از زبان آن جناب به این نام بیان می‌شد، همچنان که این نامگذاری در روایات وارده از آن جناب و از اهل بیت(ع) و از صحابه به چشم می‌خورد و این احترام،بدون جهت نبوده، بلکه بخاطر معارف دقیق و لطیفی است که در این ایه آمده و آن عبارت است از: توحید خالصی که جمله «اللّه لا اله الا هو…» بر آن دلالت دارد و همچنین «قیمومیت مطلقه‌ای» که در آن آمده و … (۱)

آیه‌‌الکرسی در واقع مجموعه‌ای از توحید و سپاس جمال و جلال خداست که اساس دین را تشکیل می‌دهد چون تمام مراحل دین با دلیل عقل قابل اثبات است و نیازی به اجبار و اکراه نیست که در این آیه می‌فرماید در قبول دین اجباری نیست زیرا راه درست از بیراهه آشکار شده است البته برخی معتقدند این اجبار و اکراه در دین نیست مربوط به امور تکوینی است نه تشریعی یعنی خدا انسان را تکوینا مختار خلق کرده است اما در حوزه تشریع انسان موظف است به دین حق ایمان آورده و از آن تبعیت کند.

این آیه مصادیق مختلفی می‌تواند داشته باشد، همان‌طور که همه آیات قرآن که در آن مصادیقی ذکر شده این‌ آیه نیز این‌گونه است یعنی قابل انطباق بر مصادیق مختلفی می‌باشد،

بزرگ‌ترین مصداق آیه که در روایات به آن اشاره شده اهل بیت پیامبر می‌باشد، مثلا پیامبر در حدیثی به امام علی(ع) فرمودند تو عروه‌الوثقی هستی. همچنین در حدیثی از امام رضا(ع) نقل شده است که ایشان فرمودند عروه‌الوثقی یعنی ولایت امام علی(ع) و ائمه بعد از او.

در عصر فعلی ما این نور وجود امام عصر(عج) است، به واسطه این نور مۆمنان هدایت می‌شوند و هر امری خلاف این نور ظلمت است.

انسان مۆمن را از طریق هدایت به آتش جهنم خواهد کشانید، آنان که ولایت امام را پذیرفتند کارهایشان رنگ خدایی پیدا می‌کند، برای خود رهبری الهی برمی‌گزینند، همچنین راه‌شان روشن است، آینده‌شان معلوم و به کارهایشان دلگرم هستند چون از نور ایمان برخوردارند

ادامه »

طالبِ خونِ خدا، مَتى تَرانا وَ نَراكَ

يابنَ مِصباح الهُدي، مَتى تَرانا وَ نَراكَ

چه شود با تو كنم گريه سرِ قبرِ حسين

در مزار شهدا، مَتى تَرانا وَ نَراكَ

همه دم ناله ي من أَيْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِياست

مي زنم تو را صدا، مَتى تَرانا وَ نَراكَ

مي زند تو را صدا از سرِ نيزه ها هنوز

سرِ از بدن جدا، مَتى تَرانا وَ نَراكَ

چه شود ببينمت كنارِ بين الحرمين

سر و جان كنم فدا، مَتى تَرانا وَ نَراكَ

چه شود از گُلِ رويت بدهي يك صدقه

سرِ راهي به گدا، مَتى تَرانا وَ نَراكَ

 غلامرضا سازگار

نقطه آغاز تحول بزرگ جهانی

قرآن خط پایان نیست بلکه نقطه شروع تمدن بزرگ الهی انسانی بر کره زمین است. قرآن عزیز این نکته را در آیات متعددی متذکر شده که اگر انسانها به اجرای کامل کتب آسمانی قیام می کردند وضع زندگیشان بهتر از این بود و برکات مادی و معنوی به ایشان روی می کرد

اگر از شما خواسته می شد این دنیای ملتهب کنونی را به چنان مدینه ی فاضله ای تبدیل کنید برای چنین تغییری چه می کردید؟ متفکران و مصلحان عالم چه کرده اند و تا کنون چه نتیجه ای داشته ایم؟ آیا ثمره مثبت و فراگیری داشته ایم؟

قطعاً خواهید گفت اول از همه، نیاز به یارانی همراه و همدل دارم. بله درست است. امام مهدی علیه السلام نیز 313 نفر یار و پا به رکاب و ذوب شده در اهداف مولایشان دارند! [1] اما بعدش چه؟ برای عموم مردم چه می کردید؟ شاید بگویید هر یک از یارانم را به اطراف و اکناف جهان می فرستادم برای تبلیغ!

بعد از اتفاقاتی که همزمان با ظهور می افتد -خروج سفیانی و فرو رفتن لشگر سفیانی در سرزمین بیداء- حضرت از مکه به سمت مدینه و از آنجا به کوفه می روند و مقرّ حکومتشان را در کوفه بنا می کنند و شروع به آموزش قانون اساسی حکومت جهانی شان می کنند که آن قانون چیزی نیست جز قرآن. آری، قرآن!

اما کدام قرآن؟ قرآنی که همراه با تاویل و تفسیر و شأن نزول و مصادیق آیات باشد. قرآنی که منشأ تفکر و تعقل و تخلق به اخلاق الهی و یاد مرگ و معاد و مشوق علم آموزی و کشف مجهولات و آبادانی زمین باشد. قرآنی که استاد و شاگردش دغدغه عمل به دستورات آن را دارند، چرا که امامشان مجسمه قرآن است و ذوب در قرآن شده است. او و قرآن، معیت و همراهی دارند؛ اینها دو ثقل به یادگار مانده از پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله هستند و این نقطه شروع آن تحول بزرگ جهانی است، آن تحولی که منجر به حکومتی واحد و فراگیر در سراسر عالم می شود. لذاست که حضرتش در کوفه خیمه هایی بر پا می کنند و شیعیانشان به آموزش قرآن خواهند پرداخت.[2] امّا چرا قرآن؟

ادامه »