بسم الله الرحمن الرحیم

خلاصه ای از کتاب **هنر رضایت از زندگی** اثر عباس پسندیده

بخش اول: باورهای رضامندی

فصل اول: بستر کامیابی

هیچ انسان موفقی نیست که از هنر رضایت زندگی برخوردار نباشد . انسان موفق کسانی هستند که با زندگی خود مشکل ندارند، اما نه به این معنا که مشکل ندارند بلکه با وجود مشکلات زیاد احساس نارضایتی ندارند.

میان تمکن مالی و رضایت از زندگی رابطه علت و معلولی وجود دارد، گاهی زندگی های مرفه خالی از رضایت زندگی و گاهی زندگی های ساده توأم با رضایت زندگی است. رضایت از زندگی یک احساس درونی است اما سرچشمه این احساسات کجاست و چگونه شکل می گیرد؟

نظر فیلسوفان و اندیشمندان این است که احساس رضامندی و نارضایتی از زندگی ریشه در تفکرات فرد دارد و برای رسیدن به رضایت باید در تفکراتشان تجدید نظر کنند. شاید بتوان دنیا را در خیال خود بسیار زیبا و راحت دانست اما نتیجه آن غوطه ور شدن در تخیلات خواهد شد، بلکه باید دنیا را آن گونه که هست شناخت و با تفکر واقع گرا به شادمانی و رضامندی رسید.

هماهنگی انتظارات با واقعیت ها شرط اصلی رضایت از زندگی است، اگر دنیا را همان گونه که هست بشناسیم می توانیم به راحتی در آن زندگی کنیم .

امام علی علیه السلام می فرمایند: کسی که دنیا را بشناسد به خاطر مصیبت های آن غمگین نمی شود.

یعنی اگر دنیا شناس واقعی باشید آموزه های زندگی سازدین انسان را به گونه ای تربیت می کند که در اوج سختی ها ناامید نخواهد شد. تلازمی میان سختی و ناخرسندی وجود ندارد و تصور آن نادرست است . انبیا و اولیای الهی بیشترین سختی ها را در زندگی تجربه کرده اند اما هرگر ناراضی و ناخرسند نبودند. راز این نگرش چیست؟

فصل دوم: شناخت واقعیت دنیا

شرط موفقیت در زندگی این است که شرایط زندگی در دنیا را درک کنیم، تصورات و انتظارات ما از دنیا باید مطابق واقع باشد.

اینجا دنیاست و بهشت نیست پس نباید انتظار بهشت داشته باشیم. اگر انسان زندگی را سخت نگیرد و آنچه را هست بپذیرد در یک آرامش خاصی زندگی خواهد کرد. باید این واقعیت را بپذیریم که نه دنیا همه هستی است و نه حیات انسان، محدود به این دنیاست، بلکه دنیا توقفگاهی برای حیات جاوید است.

ما میهمانی هستیم که باید از خانه میزبان کوچ کند، با این نگرش نه نسبت به مدت اقامت در دنیا نالان می شویم و نه نسبت به آنچه از دست داده ایم شکایت می کنیم.

اگر دنیا را پلی بدانیم که ما رهگذران این پل هستیم ، فقط به عبور از پل می اندیشیم ، نه به چگونگی پل و آنچه که بر روی پل به ما می گذرد.

طبق روایات رسیده از پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام،انسان در این دنیا مانند مسافری است که باید به مقصد بیاندیشد نه به سختی سفر.

انسان در این دنیا مالک چیزی نیست بلکه همانند مستاجری است که باید از آن کوچ کند. اگر انسان چیزی را در دنیا بسیار مهم بداند و خود را مالک حقیقی آن بداندتحمل فقدان آن را ندارد. به فرموده پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله  دل بستن به چنین دنیایی باعث افزایش حزن و اندوه است.

پس یکی از راه های رضایت بخش کردن زندگی دل نبستن به دنیاست که در ادبیات دین از آن با عنوان زهد استفاده میشود. در روایات تصریح شده است که زهد مایه آسایش تن و روان انسان است. چشیدن شیرینی ایمان نیز متوقف بر دل بسته نبودن به دنیاست.

ادامه دارد…...