با توجه به روایاتی که در شان حضرت عباس علیه السلام از ائمه علیهم السلام رسیده و در آن به ایثار و فداکاری در راه امام خویش تصریح شده است، به روشنی، فضیلت و مقام آن بزرگوار آشکار می شود.

حضرت عباس (ع) فرزند کسی است که آیه ( و من الناس یشری نفسه ابتغاء مرضات الله, بقره-۲۰۷) در شانس نازل شد و از سلاله دودمانی است که اسوه ایثار و از خودگذشتگی بودند و سوره هل اتی، در شان ایثار ایشان نازل شده است.

فداکاری، ایثار و جانبازی در اسلام و مکتب اهل بیت علیهم السلام از جایگاه ویژه ای برخوردار است؛ به طوری که امیرمومنان در جایی ایثار را برترین فضیلت اخلاقی می داند.

در جایی دیگر، علی علیه السلام ایثار را بالاترین عبادت معرفی می نماید و در روایتی دیگر غایت و هدف تمام مکارم اخلاقی را ایثار و از خودگذشتگی می داند.

علی علیه السلام در قسمتی از نامه خود به حارث همدانی می فرماید: بدان که برترین مومنان کسی است که در گذشتن از جان و خانواده و مال خویش از دیگر مومنان برتر باشد.

حال در اینجا این سوال مطرح می شود که، مگر سایر شهیدان از جان خود نگذشتند، پس چه چیزی حضرت عباس را از سایر شهیدان متمایز می سازد؟

جواب این است که معرفت حضرت عباس (ع) از همه شهیدان والاتر و اطاعتش از امام خویش، کاملتر بود. براساس دیدگاه اسلام و مکتب اهل بیت (ع) آنچه اعمال نیک را از یکدیگر متمایز می سازد و ارزش اعمال را متفاوت می کند، همان معرفت و بینش و نیت شخص است و کلام پیامبر اسلام (ص) که فرمود:

(ضربه علی یوم الخندق افضل من عباده الثقلین) شاید ناظر به این معنا باشد.

در ضمن روایاتی که در مورد ثواب و عقاب عمل به صورتهای گوناگون و متفاوت نقل شده، به این دلیل است که ثواب یا عذاب یک عمل معین، با توجه به معرفت و نیت عامل آن متفاوت می شود. به عنوان مثال، ثواب زیارت امام رضا (ع) در روایتهای معتبر به صور متفاوت نقل شده است و در بعضی روایات تصریح شده که این تفاوت ثواب، به دلیل تفاوت در معرفت اشخاص است.

آری حضرت عباس (ع) با کمال معرفت در راه دین و امام خویش جانبازی نمود و مراحل کمال و تعالی را طی کرد.

emammahdi313/کوچه های انتظار

سوم، چهارم و پنجم شعبان، به ترتیب روز ولادت حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام، حضرت ابوالفضل و امام سجاد علیهما سلام است.

در این ایام مبارک سه نور از انوار مقدس الهی و سه وجود عرشی در فرش حاضر شدند تا زمینیان از نور وجودشان بهره برند، تا فرشیان عرشی شوند، تا رهجویان، راهبر و راهنما را بشناسند و به هدف عالی عبودیت و قرب برسند که جز آنان دیگر مدعیان، کورند و خود نیازمند چراغ راه اند و نتوانند عصاکش کوری دگر شوند.

مرحوم ملکی تبریزی در مورد روز سوم شعبان فرموده است: این روز به جهت تولد امام حسین(ع) در آن، روز بزرگی بوده و سالک باید به مقدار توانایی با روزه، زیارت و دعاهایی که در این روز وارد شده و سایر طاعت ها، شکر این روز را به جا آورد.

سالک می تواند این روز را پناه خود قرار دهد و با آن نجات پیدا کند. و دو بال روح و عقل خود را به دست آورده تا بتواند با اهل معنا در آسمان های قرب و رضوان پرواز کند. باید توجه داشت که خوشحالی اهل بیت: در این روز همراه با اندوه و عزا بود و سالک نیز باید چنین باشد.

حکایتی از روزگار پیش از اسلام و پس از اسلام

برای آن­که درک کنیم بعثت نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله چقدر مهم یا تأثیرگذار بوده است، باید بپرسیم: ­بعثت، با دنیا چه کرده است؟ دنیای پیش از حضور اسلام، چگونه بود که لازم بود پیامبری مبعوث شود و اسلامی به مردمان دنیا ارائه شود؟

ما ماهیان دریا را می ­مانیم که لذت غوطه خوردن در آب­ های بی­ نهایت، تمام زندگی­شان را پر کرده است.

نمی­ دانیم اگر اسلام نبود، اگر دین نبود، اگر از این زمین پر هیاهوی شلوغ نا امن، راهی به آسمان باز نبود، چه می ­شد! نه زمان را می­ توانیم به عقب ببریم تا دنیای بدون اسلام را تماشا کنیم و نه راهی به مردمان تشنه­ ی به آب رسیده داریم تا از لذت چشیدن آب حیات، با خبر شویم.

خدا را شکر که به لطف و عنایتش، هیچ­ وقت ما را از زندگی در دریا به حیات پرمهر اسلام، بی ­نصیب نکرده و برای درک عظمت آن، برایمان راهی گشوده است.

برای فهم میزان بزرگی و اهمیت یک مقوله، باید بتوان فقدان آن را تصور کرد یعنی پرسید اگر این نبود، چه می­ شد؟ امور کم اهمیت، بود و نبودشان، چندان تفاوتی ایجاد نمی­ کند اما اگر با نبود چیزی، دنیا به هم بریزد و زندگی عوض شود، معلوم است در عظمت و اهمیت، کم نظیر یا بی­ نظیر است.

به همین دلیل برای آن­که درک کنیم بعثت نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) چقدر مهم یا تأثیرگذار بوده است، باید بپرسیم: ­بعثت، با دنیا چه کرده است؟ دنیای پیش از حضور اسلام، چگونه بود که لازم بود پیامبری مبعوث شود و اسلامی به مردمان دنیا ارائه شود؟
احتمالاً برای پاسخ به این­ها باید تاریخ بخوانیم اما کدام تاریخ و کدام مورخ دقیق­ تر و قابل اعتمادتر از سخنان کسانی که در قول و فعلشان معصوم باشند و دلسوزانه و آگاهی ­بخش، از گذشته بگویند؟

ادامه »

امام صادق علیه السلام فرمود:«رحم الله عمی العباس لقد اثر و ابلی بلاء حسنا… » (1) خدارحمت کند عموی ما عباس را،عجب نیکو امتحان داد،ایثار کرد و حداکثر آزمایش را انجام داد.برای عموی ما عباس مقامی در نزد خداوند است که تمام شهیدان غبطه مقام او را می برند.)اینقدر جوانمردی،اینقدر خلوص نیت،اینقدر فداکاری! ما تنها از ناحیه پیکر عمل نگاه می کنیم،به روح عمل نگاه نمی کنیم تا ببینیم چقدر اهمیت دارد.

  مرثیه سرایی استاد انصاريان در سوگ ام البنین مادر عباس علیه السلام

شب عاشوراست.عباس در خدمت ابا عبد الله علیه السلام نشسته است.در همان وقت یکی از سران دشمن می آید،فریاد می زند:عباس بن علی و برادرانش را بگویید بیایند. عباس می شنود ولی مثل اینکه ابدا نشنیده است،اعتنا نمی کند.آنچنان در حضور حسین بن علی مؤدب است که آقا به او فرمود:جوابش را بده هر چند فاسق است.می آید می بیند شمر بن ذی الجوشن است.شمر روی یک علاقه خویشاوندی دور که از طرف مادر عباس دارد و هر دو از یک قبیله اند،وقتی که از کوفه آمده است به خیال خودش امان نامه ای برای ابا الفضل و برادران مادری او آورده است.به خیال خودش خدمتی کرده است.تا حرف خودش را گفت،عباس علیه السلام پرخاش مردانه ای به او کرد،فرمود:خدا تو را و آن کسی که این امان نامه را به دست تو داده است لعنت کند.تو مرا چه شناخته ای؟ درباره من چه فکر کرده ای؟تو خیال کرده ای من آدمی هستم که برای حفظ جان خودم، امامم،برادرم حسین بن علی علیه السلام را اینجا بگذارم و بیایم دنبال تو؟آن دامنی که ما در آن بزرگ شده ایم و آن مادری که از آن شیر خورده ایم،این طور ما را تربیت نکرده است.

ادامه »

امام صادق علیه السلام به جامعه شیعه آموخت نمی توان فقط شعار داد، شیعه علاوه بر قلب و زبان ، عمل را همراه خود دارد اینگونه نیست انسان لوازم زندگیش اموی و عباسی باشد و لباس سقیفه بپوشد ولی شعار علوی بدهد.

امام صادق علیه السلام و امام حسین علیه السلام در کنیه عبدالله مشترک هستند و نشان از دو بازوی گفتمانی شیعه یعنی شمشیر و قلم دارد. هر دو امام علیهماالسلام ایجاد کننده دو گفتمان پر برکت و پر نور جهاد حربی و جهاد علمی با تفکر مخالف و معاند  است.

سیدالشهداء علیه السلام با خون خود انسان خاموش شیعی را احیاء نموده است و به انسان مسلمان شیعه و حتی بالاتر به بشر آموخت که مرگ با عزت بهتر از زندگی با ذلت است. انسان عالم و روشنفکر هم می تواند جهادگر باشد و اگر دشمن همه گزینه های خود را برای محو انسانیت انسان روی میز قرار داد، شما هم گزینه آخر خود یعنی شهادت با عزت را روی میز قرار بدهید و از خشونت نترسید و فریب شعار جهان بدون جنگ  داعیه داران جنگ های جهانی را نخورید و به بهانه نفی خشونت دست به انحراف در مبارزه کر بلا نزنیم و بدانیم که عالم ماده ،عالم تصادم و تزاحم است و در برخی مواقع از جنگ گریزی نیست. 

بعد از سید الشهداء علیه السلام تفکر انحرافی دیگری به بهانه دفاع از سید الشهداء علیه السلام  و طبق سنت تاریخ به جای پیروی از گفتمان وصی یعنی گفتمان تقیه و سکوت امام سجاد علیه السلام به زمان ناشناسی گفتمانی و گفتمان های متضاد درونی دچار شدند و در زمان تولید علم و تربیت نیرو و بازسازی نیرو شعار هیهات من الذله با روش جنگ سر دادن «کلمه الحق ویراد بها الباطل».

شعار دهندگان با قیام هایی خون شیعیان را هدر دادند و شیعه را صرفا در شمشیر و تفکر اسلام انقلابی یا امام شمشیر محور خلاصه کردند ولی امام صادق علیه السلام گفتمانی را بنیان گذشتند که گفتمان حضور فعال غیر حربی بوده و خون قیام کربلا را به مغز انسان شیعه و حق محور رساند و به نوعی گفتمان گمشده 25 ساله علوی را احیا نمودند.

امام علیه السلام در مدت امامت خود به جای درگیری و اتلاف وقت در جنگ بی حاصل اموی -عباسی مشغول تربیت نیروی متخصص و متعهد شد و انقلابی اسلامی راه بودند که تا به حال تمام حوزه های علمی جهان را تحت تاثیر خود قرار داده و عامل ایجاد انقلابی شگرف در کشور ژاندارم منطقه شد و صاحبان علوم انسانی و متخصصین امور نظامی و امنیتی را در حیرت فرو برد. 

امام علیه السلام به جامعه شیعی فهماند راه تحقق شعار هیهات من الذلِة صرفا شمشیر نیست بلکه می توان با گفتمان تقیه و دعا محوری و اعتقاد سازی و شریعت محوری عالم پروری هم عزت جامعه اسلامی را حفظ کرده وهم به کسی ظلم ننمود.

امام صادق علیه السلام به جامعه شیعه آموخت نمی توان فقط شعار داد، شیعه علاوه بر قلب و زبان ، عمل را همراه خود دارد اینگونه نیست انسان لوازم زندگیش اموی و عباسی باشد و لباس سقیفه بپوشد ولی شعار علوی بدهد. 

ادامه »