رسـد ز باغ اندیشه ، عطــر کلام معلم
به شاخسار فکر آشیان کرده نام معلم

زبان وصف معلم نی بـه عالم خاکی
به عرش الهی رسـد آری مقام معلم

چراغ درس معلـم ، فــروغ شب نادان
فنـا شـد دیو جهالت ، ز اهتمام معلم

کلام ناب علی هم من علّمنی حرفا
به جان منم به عالم،هماره غلام معلم

برون خرامی و فارغ شوی ز بنـد نادانی
رهـا شـوی ز نادانی، تو با مـرام معلم

به دشت دانش و فکرت،گل خرد شکوفا
اگر به گوش جان شــنوی تو پیـام معلم

«رها» درد جهان است فراق روی معلم
نشـاید سـلامت عالم بی ســلام معلم

بهروز قاسمی

بشنو از دور صدای قدمش می آید

رسد آن دم که نقاب از رخ خود بگشاید 

میرسد عطر حضورش به مشام دل من

آخر آید که فروغش به جهان بنماید 

بوی پیراهن یوسف رسدم از همه جا

نور چشم دل من آرد و روح افزاید 

بشنو آهنگ صدای قدم یار عزیز

که چنان است که هوش از سر من برباید
 

 میوزد خوب نسیمی ز سوی منزل دوست

شاید این لحظه به من رخ بنماید شاید
 

 چشم دل باز کن و آمدن یار ببین

چون تو بیدار شوی بر تو نظر فرماید
 

 عاقبت میرسد او صحن دل آماده کنید

لایق دیدن او چشم تو باشد باید

آنچه از دستورات سلوکی در لسان عرفای شامخ الهی جاری می شود همگی برگرفته از متن آیات و روایات است. یکی از این دستورات سجدۀ طولانی و مداومت بر قرائت سورۀ مبارکۀ قدر است که آثار آن را در یادداشت پیش روی می خوانیم

عارف کامل مرحوم علامه طهرانی رحمة الله علیه در کتاب روح مجرد می فرمایند: ما در اینجا به ذکر یک دستور از کتاب «أسرار الصّلوة» وى، طبع سنگى، ص 46 اکتفا مى ‏نمائیم؛ می فرماید

من از بعضى أجلّاء مشایخ خودم که همانند او حکیم عارفى، و معلّم حاذقى را در راه خیر، و طبیب کاملى را ندیده‏ ام پرسیدم: کدامیک از أعمال جوارح را که شما تجربه نموده‏ اید اثرش در قلب بیشتر است؟!

فرمود: سجدۀ طویله در هر روزى که آنرا ادامه دهد، و طول بدهد جدّاً تا اینکه یکساعت و یا سه ربع ساعت به طول انجامد و در آن بگوید: لَآ إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَنَکَ إِنِّى کُنتُ مِنَ الظَّلِمِینَ. «هیچ معبودى نیست جز تو اى خداوند! تو پاکى و منزّه و مقدّس مى‏باشى! من هستم که رویّه و دأبم این بوده است که از ستمگران بوده ‏ام.» بطوریکه نفس خود را گرفتار و محبوس در حبس عالم طبیعت مشاهده نماید و مقیَّد و مغلول به قیدها و غلهاى اخلاق رذیله بنگرد، و خداوند را تنزیه کند که: تو این کار را از روى ظلم و ستم به من ننمودى! و من بودم که به نفس خودم ستم نمودم و آنرا در این مهلکه عظیمه وارد ساختم.

 ودیگر خواندن سوره قدر را در شبهاى جمعه و عصرهاى جمعه یکصد بار.

مرحوم استاد قُدّس سرّه می فرمود: من در میان أعمال مستحبّه عملى را نیافته ‏ام که مانند این سه چیز مؤثّر باشد. و در روایات مطالبى وارد است که حاصلش این است: در روز جمعه صد نفحه یا صد رحمت نازل مى‏شود، نود و نه تاى آن براى کسى است که سوره قدر را در عصر جمعه یکصد بار قرائت کند، و براى او همچنین نصیبى در آن یک نفحه و یا یک رحمت دیگر نیز هست. (روح مجرد، ص: 285)

منبع: goharemaerefat.ir

امروز قلب عالم و آدم حرای توست
این کوه نور شاهد حرف خدای توست

مکه دگر برای بزرگیت کوچک است
فریاد کن رسول که دنیا برای توست

اقرأ باسم ربّک یا ایها الرسول
قران بخوان امین که همین آشنای توست

لات و هبل برای تو تعظیم کرده اند
وقتی که قلب سنگی عُزی فدای توست

خورشید و ماه بین دو دست تو دلخوشند
یعنی تمام تکیه عالم عصای توست

بعد از هزار سال دگر می شناسمت
وقتی که جای جای دلم ردّ پای توست

فریادتان تمام زمین را گرفته است
امروز هر چه می شنوم از صدای توست

سروده ی: سیدمحمدحسین حسینی

حضرت محمد (ص) ، آسمانی ‌ترین هدیه‌ی خدا

حدود 600سال از ظهور مسیح می‌گذشت و تعالیم او آغشته به خرافه‌ها و بدعت‌ها و حق فراموشی و هوس محوری شده بود؛
- جهان در آتش جهل و زور و زر و تزویر می‌سوخت؛
- دختركان معصوم پس از تولد به جای آغوش گرم مادران در گورهای سرد، زنده به گور می‌شدند؛
- زن چون كالایی خرید و فروش می‌شد، به غارت برده می‌شد، به ارث می‌ رسید و حق هیچگونه انتخابی نداشت؛
- قتل و غارت و شبیخون و جنگ، شغل اكثر مردم حجاز بود و كینه و نفرت، طایفه ها را در كام مرگ می‌كشید؛

- كسرایان در ایران برگردن مظلومان آن چنان فشار می‌آوردند كه كمر اكثریت مردم در زیر بار ظلم شاهان خمیده بود؛
- هیچ ایرانی خارج از طبقه ی اشراف، حق تحصیل و خواندن و نوشتن نداشت؛
- شاهان خود را سایه ی خدا می‌نامیدند؛ اما بیشتر از دوزخ ابلیس، بندگان خدا را در آتش ستم خویش داغ می‌كردند؛
- كعبه مركز توحید، تبدیل به بتخانه ای شده بود كه 360 شیطان در آن ایستاده بودند و از مركز توحید، مردم را به بت پرستی می‌خواندند؛

- در روم بندگان خدا را به جرم خداپرستی و حقگویی در میادین به چنگ حیوانات وحشی می‌سپردند تا از تماشای تكه تكه شدن آنها، لذت حیوانی ببرند؛
- همه در بند هم بودند و در حال گرفتار كردن یكدیگر و گرفتار شدن به هم.

گویی در روی زمین، كسی به فكر آسمان نبود!

محمد (ص) مردی امین، پاك، راستگو، درستكار، مهربان، جوانمرد و انسانی بود. برعكس دیگران كه به زمین دوخته شده بودند، غرق در افكار آسمانی بود.

آهسته و با تأمل، با كوله بار اندیشه ی پاك و فرا زمینی‌ از جمعیت جدا می‌شد و یكه وتنها به سوی قله جبل النور می‌شتافت. گویی نیرویی عظیم و شگرف و ماورایی همچون مغناطیسی بزرگ او را از دل مكه بر می‌گرفت و بر تارك جبل النور و بر پیشانی این شهر قرار می‌بخشید.

ادامه »