ای کاش می دانستیم در دعا برای ظهورت چه اسراری نهفته است و چه برکات و آثاری بر آن مترتبت است.

اول مظلوم عالم شکایت خویش از مردم روزگارش را به نخلستان می برد و درد دل با چاه می گفت.
ای کاش می دانستیم در کدام نخلستان سر بر کدامین چاه غربت از بی وفایی و غفلت ما شِکوه می کنی!

نمی دانم چه شکوهی در ظهورت نهفته است و تو چه عظمتی داری که امیرمومنان (ع) آن عدل مجسّم آروزی برپایی دولت تو و شوق دیدن حکومتت را بر دل دارد؟

ای کاش عزاداران، سینه زنان و گریه کنان بر سالار شهیدان می دانستند که هم اینک حضرت ابا عبداله الحسین (ع) تعزیه دار غربیت و سوگوار مظلومیت توست تا آن جا که می فرماید:

«مهدی ما در عصر خویش مظلوم است»[1]

تا تاکیدی باشد بر این فرمایش شما بر ان منتظر عاشق که:

«من مظلومترین فرد عالم ام»[2]

صحرای کربلای غربت توست و عرصه ی ابتلای مردمان و این تویی که هر صبح و شام آوای:

«هل من ناصر ینصرنی»
سر می دهی و یار و مددکار می طلبی.

دردا که هلهله ی ایادی شیطان و امواج سپاه کفر و نفاق، شنیدن صدای استغاثه تو را مشکل ساخته است!

افسوس که پرده های غفلت و معصیت، گوش جانمان را سنگین و ناشنوا ساخته است!
ای کاش «هل من معین» ات را می شنیدیم و تو را لبیک می گفتیم. تازه در این میدان از ما سر و جان نخواسته ای. سخن از شمشیر و نیزه و خنجر نیست.
فقط فرموده ای برای ظهورم دعا کنید.

وای بر ما ! و ای بَدا بحال ما که از انجام همین وظیفه ی ساده نیز طفره رفتیم…

سلام بر مهدی ! آن پدر مهربان!

آن همدل همراه و آن پناه مردمان در حوادث هولناک.

هدف نهایی از ظهور تو رساندن انسان به نهایت درجه ی عبودیت و معرفت الهی و فراگیری مهر و محبت رحمانی است.

شمشیر قهر و انتقام تو، برای از میان برداشتن معاندان و مستکبرانی است که بویی از مهر و محبت نبرده اند و فراگیر شدن رافت و رحمت در جهان و رسیدن انسان به سعادت را بر نمی تابند.
همانان که موانع مهرگستری در جهانند و باید از شمشیر قهر مهدوی که تجلی قهر الهی است، از میان بروند.

پس بیاییم تا معرفت و شناخت خویش را نسبت به آن یگانه ی دوران و آن مهربان ارتقاء بخشیم و از خداوند متعال توفیق جرعه نوشی از جام محبت، معرفت، ولایت، رافت و دعای خیر حضرتش را طلب نماییم.

((اللهم عجل لولیک الفرج))
—————————————

[1]-کفایه الاثر، ص 220
[2]-صحیفه مهدیه، 52

 یک آیـه یـک نکتـــــه


یکنواختی و خوشبختی

خداوند گاهی با انسان تابستانه رفتار می‌کند گاهی زمستانه.

يعنی گاهی با او گرم می‌گيرد، بر وفق مرادش حرکت می‌کند، هر چه می‌خواهد به او می‌دهد گاهی هم نه.با او سرد می‌گيرد،

آن چه که می‌خواهد نه تنها نمی‌دهد بلکه هر چه هم دارد از او می‌گيرد.

مثل بهار که می‌آيد هر چه درخت می‌خواهد، برگ، شکوفه و گل می‌خواهد می‌دهد، اما پاييز که می‌آيد هر چه دارد از او می‌گيرد و هر دو برای اين درخت ضرورت است. انسان هم دقیقا همینطور است.

لِإِيلَافِ قُرَيْشٍ ﴿۱﴾إِيلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّيْفِ ﴿۲﴾

قریش، ۱و ۲.

 یک آیـه یـک نکتـــــه

مثل دانه‌های انار

دنده‌های اره را شما نگاه کنید چون کنار هم‌اند يک برشی دارند.

اگر همين دنده‌ها از هم فاصله داشتند يا يکی رويش آن طرف بود يکی رويش اين طرف کاری از پيش نمی‌برد.

ما آدم‌ها هم همين طور. به همين خاطر قرآن کريم بر در کنار هم بودن تاکيد دارد و از هم کناره گرفتن را نهی و نکوهش می‌کند حتی اگر اين کناره گيری به خاطر عبادت باشد که بالاتر از اين که نمی‌شود؟ طرف از جامعه فاصله بگيرد برود يک کنج عزلتی برای خودش داشته باشد سجاده نشين با وقاری باشد قرآن نهی می‌کند.

يکی از نکوهش‌هايی که در باب مسيحيت دارد همين است می‌فرماید رهبانيت اين انزوا اين گوشه گيری را ‌‌خودشان ابداع کردند بدعت کردند من در آوردی است «مَا كَتَبْنَاهَا عَلَيْهِمْ» (حديد/ ۲۷) ما ننوشتيم ما نگفتيم ما نخواستيم ما مقدر نکرديم خواست ما اين نبوده است

تعبيرش هم جالب است می‌فرمايد «مَا كَتَبْنَاهَا عَلَيْهِمْ». عليهم يعنی به زيان آن هاست. رهبانيت، گوشه گيری و انزوا به زيان انسان است نه به سود انسان ولو برای عبادت باشد. هنر اين است که شما در کنار خانواده در کنار جامعه باشيد و آن وقت يک سير و سلوکی داشته باشيد.

حدید، ۲۷‌.

حرم شما، همان مأمنی‌ است که دلخوشیم گمشده ما،

در چند قدمی مان حضور دارد؛

درگوشه وکنار صحنتان،

زیارتنامه میخواند؛

و به دعاهای فرج ما آمین میگوید.

باشد قرارمان،

حرمِ شما،

حوالی همین روزها،

کنار امید آخر دنیا…

اللهم عجل لولیک الفرج

قلبی‌شکست و دور و برش راخدا گرفت
نقاره می‌زنند . . . مریضی شفا گرفت

دیدی که سنگ در دل آیینه آب شد
دیدی که آب حاجت آیینه راگرفت

خورشید آمد و به ضریح تو سجده کرد
اینجا برای صبح خودش روشنا گرفت

پیغمبری رسید و در این صحن پر ز نور
در هر رواق خلوت غار حرا گرفت

از آن طرف فرشته‌ای از آسمان رسید
پروانه وار گشت و سلام مرا گرفت

زیر پرش نهاد و به سمت خدا پرید
تقدیم حق نمود و سپس ارتقا گرفت

چشمی کنار این همه باور نشست و بعد
عکسی به یادگار ازاین صحنه ها گرفت

دارم قدم قدم به تو نزدیک می شوم
شعرم تمام فاصله ها را فرا گرفت

دارم به سمت پنجره فولاد می‌روم
جایی که دل‌شکست ومریضی شفا گرفت…

رحمان_نوازی

اللهم‌اشف‌کل‌مرضانا‌بحق‌علی‌ابن‌موسی‌الرضا