سوم، چهارم و پنجم شعبان، به ترتیب روز ولادت حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام، حضرت ابوالفضل و امام سجاد علیهما سلام است.

در این ایام مبارک سه نور از انوار مقدس الهی و سه وجود عرشی در فرش حاضر شدند تا زمینیان از نور وجودشان بهره برند، تا فرشیان عرشی شوند، تا رهجویان، راهبر و راهنما را بشناسند و به هدف عالی عبودیت و قرب برسند که جز آنان دیگر مدعیان، کورند و خود نیازمند چراغ راه اند و نتوانند عصاکش کوری دگر شوند.

مرحوم ملکی تبریزی در مورد روز سوم شعبان فرموده است: این روز به جهت تولد امام حسین(ع) در آن، روز بزرگی بوده و سالک باید به مقدار توانایی با روزه، زیارت و دعاهایی که در این روز وارد شده و سایر طاعت ها، شکر این روز را به جا آورد.

سالک می تواند این روز را پناه خود قرار دهد و با آن نجات پیدا کند. و دو بال روح و عقل خود را به دست آورده تا بتواند با اهل معنا در آسمان های قرب و رضوان پرواز کند. باید توجه داشت که خوشحالی اهل بیت: در این روز همراه با اندوه و عزا بود و سالک نیز باید چنین باشد.

حکایتی از روزگار پیش از اسلام و پس از اسلام

برای آن­که درک کنیم بعثت نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله چقدر مهم یا تأثیرگذار بوده است، باید بپرسیم: ­بعثت، با دنیا چه کرده است؟ دنیای پیش از حضور اسلام، چگونه بود که لازم بود پیامبری مبعوث شود و اسلامی به مردمان دنیا ارائه شود؟

ما ماهیان دریا را می ­مانیم که لذت غوطه خوردن در آب­ های بی­ نهایت، تمام زندگی­شان را پر کرده است.

نمی­ دانیم اگر اسلام نبود، اگر دین نبود، اگر از این زمین پر هیاهوی شلوغ نا امن، راهی به آسمان باز نبود، چه می ­شد! نه زمان را می­ توانیم به عقب ببریم تا دنیای بدون اسلام را تماشا کنیم و نه راهی به مردمان تشنه­ ی به آب رسیده داریم تا از لذت چشیدن آب حیات، با خبر شویم.

خدا را شکر که به لطف و عنایتش، هیچ­ وقت ما را از زندگی در دریا به حیات پرمهر اسلام، بی ­نصیب نکرده و برای درک عظمت آن، برایمان راهی گشوده است.

برای فهم میزان بزرگی و اهمیت یک مقوله، باید بتوان فقدان آن را تصور کرد یعنی پرسید اگر این نبود، چه می­ شد؟ امور کم اهمیت، بود و نبودشان، چندان تفاوتی ایجاد نمی­ کند اما اگر با نبود چیزی، دنیا به هم بریزد و زندگی عوض شود، معلوم است در عظمت و اهمیت، کم نظیر یا بی­ نظیر است.

به همین دلیل برای آن­که درک کنیم بعثت نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) چقدر مهم یا تأثیرگذار بوده است، باید بپرسیم: ­بعثت، با دنیا چه کرده است؟ دنیای پیش از حضور اسلام، چگونه بود که لازم بود پیامبری مبعوث شود و اسلامی به مردمان دنیا ارائه شود؟
احتمالاً برای پاسخ به این­ها باید تاریخ بخوانیم اما کدام تاریخ و کدام مورخ دقیق­ تر و قابل اعتمادتر از سخنان کسانی که در قول و فعلشان معصوم باشند و دلسوزانه و آگاهی ­بخش، از گذشته بگویند؟

ادامه »

روایتی در خصوص عدم ضرورت رویت ظاهری امام علیه السلام:

فضَیْلِ بنِ یَسار قال: سَأَلْتُ أبا عبدِ الله علیه السلام عن قَولِ اللَّهِ تبارک و تعالى- «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ»
فقال:  یا فُضَیْلُ إعْرِفْ إمامَکَ فإنّک إذا عَرَفْتَ إمامَکَ لمْ یَضُرَّکَ تَقَدَّمَ هذا الأمرُ أو تَأخَّرَ و مَن عَرَفَ إمامَه ثمّ مات قبْلَ أن یَقُومَ صاحِبُ هذا الأمرِ کان بمنزلهِ مَن کانَ قاعداً فی عسکَرِهِ لا بلْ بمنزلهِ مَن قَعَدَ تحت لِوائِهِ قال و قال بعضُ أصحابِهِ بمنزِلَهِ مَنِ اسْتُشْهِدَ مع رسول اللَّه صلی الله علیه و آله.

راوی میگوید : از امام درباره آیه « یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِم» سوال کردم فرمودند:

ای فضیل! امام خود را بشناس اگر به او معرفت پیدا کنی تقدم یا تأخر ظهور به تو ضرری نمی رساند.

پس کسی که امامش را بشناسد و قبل از قیام حضرت بمیرد به منزله کسی است که در لشکر او حاضر است، نه بلکه در ذیل پرچم او.

فضیل گوید: برخی از اصحاب حضرت گفتند: به منزله کسی که با رسول خدا به شهادت رسیده است.

اصول کافی، ج۱، ص ۳۷۱

 
اوّل چیزى که بعد از تنبّه و یقظه و بیدارى، در این راه لازم است، این است که ما به خود بیاییم و ببینیم که هستیم؟! چه هستیم؟!

بله، ما یک انسانیم! صبح از خواب بلند می ‏شویم، تا شب زحمت کشیده و فعّالیت می‌کنیم، دو مرتبه می خوابیم، فردا تکرار و پس‏ فردا تکرار.

روزها می‌گذرد و هرکس از افراد بنى آدم خود را به کارى مشغول می‌کند و متوجّه نیست که این کارها را براى چه می‌کند؟

براى چه آمده؟

چه هدفى دارد و مقصودش چیست؟

و چرا امروزش گذشت؟ این امروز یک سرمایه عمرى بود که خدا به او عنایت کرد، چرا گذشت؟

و در مقابل این گذشتِ روز چه به‏ دست آورد؟

اگر چیزى به‏ دست آورده باشد، خوشا به سعادتش! چون یک روز عمرش گذشت و در مقابلش یک چیزى کسب کرد؛ و اگر چیزى به‏ دست نیاورد مغبون است.

رسول خدا صلَّى ‏الله علیه و آله و سلّم فرمود: من استَوَى یَوماه فَهو مَغبونٌ‏

«کسى که دو روزش با همدیگر مساوى باشد مغبون است.»

چون یک روز عمر گذشت و براى این یک روز عمر چه دستگاه‌‏هایى کار کرد، تا اینکه انسان یک روز عمر کند، غیر از خدا کسى نمی‌داند.

منبع: آیین رستگاری ص۲۷