«جز تذکري که نمي‌دانم لياقت آن را دارم يا نه، سخني ندارم و آن اين است که علم را خوب تحصيل کنيد و عمل خود را خوب تهذيب کنيد و آنچه اهميت دارد عمل است که بهشت را به ما کنتم تعملون مي دهند نه به ما کنتم تعلمون.»

این‌ها بخشی از وصیت نامه طلبه شهيد احمد مميوند است که خطاب به خانواده و دوستانش نگاشته و از این رهگذر، رمز موفقیت آدمی را در این دنیا تحصیل و تهذیب و خالص کردن کارها برای رضای خدا دانسته است.

سال 1341 در خانواده‌اي متوسط و مذهبي در تهران ديده به جهان گشود. تحصيلات ابتدايي و متوسطه خود را با موفقيت سپري کرد و به اخذ ديپلم اقتصاد موفق شد.

آخرين سال تحصيل در دوره متوسطه را سپری می‌کرد، انقلاب اسلامي به اوج خود رسيد و بدین سان او در راهپيمايي‌ها وتظاهرات عليه رژيم ستمشاهي فعاليت چشمگيري داشت. پس از پیروزی انقلاب، تقدیر چنان بود که در سال 61 پدر خويش را از دست دهد و البته یکسال پس از آن نیز تنها برادرش به فيض عظماي شهادت نايل آمد.

بیست سال بیشتر نداشت که به علت اشتياق در نشر فرهنگ اسلامي براي فراگيري علوم حوزوي راهي شهرستان قم شد و در مدرسه امام محمدباقر(ع) ثبت نام کرد.

پس از ملبس شدن به لباس مقدس روحانيت به عنوان امام جماعت مسجد گلدسته، بر حجم فعاليت‌هاي خود افزود و در راه بيداري جوانان به تبليغ پرداخت. شهید ممیوند خود عضو بسيج مسجد بود و از طريق همان پايگاه به دفعات متعدد به جبهه‌هاي جنگ تحميلي اعزام شد.

ثمره ازدواجش دو فرزند دختر است که در قسمتي از وصيتنامه‌اش آنان را به ثابت قدمي در انجام وظيفه و فرايض ديني و خارج نشدن از طريق حق و خود سازي توصیه نموده است.

شهيد مميوند، پس از بارها حضور موثر در جبهه‌هاي نور عليه ظلمت در سي و يکم خرداد ماه سال 66 در عمليات نصر و در منطقه عملياتي ماووت عراق بر اثر موج گرفتگي به لقاءالله رسيد و پيکر مطهرش در امامزاده عباس چهاردانگه در دل خاک آرام گرفت.

منبع: خبرگزاری رسمی حوزه