یکی از شخصیتهای نقش آفرین صدر اسلام، حضرت ابوطالب پدر #علی علیه‌السلام است. وی در هنگامی که پدر عالیقدر اسلام از همه سو هدف تیرهای زهرآگین مشرکان مکه بود مردانه از آن حضرت حمایت کرد و بدین وسیله در گسترش اسلام و تقویت مسلمانان نقش مهمی ایفا نمود.

و در هنگام مرگ به فرزندان خود گفت: من محمد را به شما توصیه می ‏کنم؛ زیرا او امین قریش و راستگوی عرب، و حائز تمام کمالات است؛ آئینی آورد که دل‏ها بدان گرایش پیدا کرد.

علما و اندیشمندان و محققان اهل سنت کم و بیش و به طور پراکنده، در کتاب‏ های خود به ایمان حضرت ابوطالب (علیه‏ السلام) اشاره نموده و معمولا نتیجه مثبت گرفته ‏اند

در روایتی از امام صادق (علیه ‏السلام) که چشم بصیرت به حقایق ایمانی حضرت ابوطالب (علیه‏ السلام) دارد (و به تعبیر معروف «اهل البیت ادری بما فی البیت)، آمده است: «مَثَل ابوطالب، مثل اصحاب کهف است که ایمان خود را مکتوم می‏داشتند و خدا به ایشان دو برابر پاداش عطا کرد».
امالی صدوق

═══ೋೋ═══

در فداکاری و ایمان ابوطالب همین بس که ابن ابی الحدید درباره اش چنین گفته است:
اگر ابوطالب و فرزندش علی نبود، ستون دین برپا نمی شد

بشنویم و عمل کنیم

امام موسی کاظم علیه‌السلام می‌فرمایند:

اگر شیعیانم را زیر و رو کنم، جز ادعا چیزی دیگری ندارند و اگر آنان را آزمایش کنم سر از ارتداد درآورند و اگر ایشان را تصفیه نمایم از هزار نفر جز یک نفر خالص وبی غش نباشد و اگر غربالشان کنم با من جز خواص و نزدیکانم نمانند، فراوانند افرادی که برپشتی ها تکیه می زنند و می گویند: ما شیعه علی علیه‌السلام هستیم!!!

شیعه علی علیه السلام کسی است که کردارش گواه رفتارش باشد.

روضه کافی ج1 ص471

شهادت هفتمین پیشوای شیعیان حضرت امام موسی‌ کاظم علیه السلام بر همگان تسلیت باد.

با جامعه کبیره

خورشید ادعیه، گرم از نگاه تو، در لحظه های اُنس می تابید.

تو، پنجره های پر از نگاه را به سوی «زیارت جامعه کبیره» گشودی.

امروز، هر که در رثای تو بیشتر اشک بریزد، آسمان عشق را، بزرگی نور را، وسعت معنویت را بهتر دریافته است.

دستمال های خیس از جامعه کبیره، مأنوس چشم های سوگمندند. زائران بغض آلود آمده اند و در محضر عباراتی که آورده ای، خطاب به تو آن را اشک می ریزند.

جامعه کبیره، یادگاری است که کوچ خونرنگ امروز تو را تداعی می کند.

با جامعه کبیره، لحظه های گمراه، به سوی واژه های خوش طینت آفرینش هدایت شدند. امروز، غروبی غمگین در رگ های کلمات جامعه کبیره جریان دارد.

علامه مامقانی می نویسد:
هنگامی که قاصد امام سجاد علیه السلام به مدینه آمد تا خبر واقعه کربلا را به مردم مدینه بدهد با حضرت ام البنین سلام الله علیها مواجه شد.

حضرت ام البنین فرمود: از حسین علیه السلام خبری بده!
(او از جواب دادن طفره رفت و) گفت: چهار پسرت (عباس، عبدالله، جعفر، عثمان) در کربلا شهید شدند!

حضرت ام البنین سلام الله علیها فرمود:
قَطَّعْتَ نِیاطَ قَلْبِی، اَوْلادِی وَ مَنْ تَحْتَ الْخَضْراءِ کُلُّهُمْ فَداءً لاَِبِی عَبْدِ اللّهِ الْحُسَیْن، اَخْبِرْنِی عَنْ اَبِی عَبْدِ اللّه عَلَيْهِ السَّلَام‏
رگهای دلم را بریدی! (من کی از فرزندان خودم پرسیدم؟)
فرزندانم و هرکس زیر آسمان کبود است، همه فدای حسین علیه السلام؛ از حسین به من خبر بده!

و چون خبر شهادت امام حسین علیه السلام را شنید صیحه ای کشید…

 علامه مامقانی در ادامه می نویسد:
و این علاقه شدید حضرت ام البنین نسبت به اباعبدالله الحسین علیه السلام، (علاقه مادر فرزندی نبود بلکه این علاقه) فقط به خاطر آن بود که حسین، امام او بود.

?تنقیح المقال ج3 ص70.

گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است

دیدم شروع محشر کبرای دیگر است

گردون شده سیاه و فضا پر زدود و آه تاریک تر ز عرصه تاریک محشر است

گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمین اشک عزا به دیده زهرای اطهر است

گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر دیدم که روز، روز عزای پیمبر است