لكُلِّ مُقْبِل إِدْبَارٌ، وَمَا أَدْبَرَ كَأَنْ لَمْ يَكُنْ

 امام علی (عليه السلام) فرمود:
هر چيزى كه روى مى آورد روزى پشت خواهد كرد و چيزى كه پشت مى كند گويى هرگز نبوده است.
حکمت - 152

 مثلاً جوانى كه مى رود نيرو، قدرت، شادابى، شادمانى و نشاط و ساير آثار جوانى را با خود مى برد گويى هرگز نبوده است همچنين ساير نعمت ها ولى اعمال صالحه و كارهاى نيك و آنچه را انسان در خزائن الهى به امانت مى سپارد و به حكم «(مَا عِنْدَكُمْ يَنفَدُ وَمَا عِنْدَ اللهِ بَاق)؛ آنچه نزد شماست از ميان مى رود؛ و آنچه نزد خداست باقى مى ماند» باقى مى ماند.

نتيجه روشنى كه از اين گفتار حكيمانه مولا گرفته مى شود اين است كه نه انسان به آنچه دارد دل ببندد و نه به آنچه از دستش مى رود ناراحت شود، چرا كه اين طبيعت زندگى دنياست،

همان گونه كه قرآن مجيد نيز مى فرمايد: (لِّكَيْلاَ تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَلاَ تَفْرَحُوا بِمَآ آتَاكُمْ).

و طبق فرموده مولا در حكمت 439 حقيقت زهد همين است.

ظاهر اين جمله حكمت آميز ناظر به نعمت ها و مواهب الهى، ولى بعضى از شارحان نهج البلاغه آن را تعميم داده و گفته اند: نقمت ها و مشكلات و رنج ها را نيز فرا مى گيرد، زيرا آنها نيز زائل شدنى است و روزى فرا مى رسد كه انسان به كلى آن را فراموش مى كند. يوسف گرچه سال ها در زندان دور از پدر و برادران و عشيره گرفتار بود ولى هنگامى كه بر تخت عزيزى مصر تكيه زد و برادران و پدر به ديدارش آمدند همه آن ناراحتى ها را از ياد برد.

منبع: خلاصه شده از پیام امام امیرالمومنین علیه السلام./کانال تفسیر قرآن و نهج البلاغه

حضرت والد[آیت الله ناصری حفظه‌الله] می‏ فرمودند: مدرسه آخوند در نجف یک متولّی داشت که به طلبه ‏ها بسیار سخت می ‏گرفت. آن زمان، برق خیلی کم بود. روزی یکی از طلبه‌ها چراغ اتاقش را روشن می‏ گذارد و می ‏رود. متولّی خیلی ناراحت می‏ شود و شروع به داد و بیداد می‏ کند و به آن طلبه می‌ گوید: چرا چراغ اتاق را روشن گذاشتی و رفتی؟ آن طلبه هم جرأت نمی‏ کند حرفی بزند؛ امّا به اتاق می‌رود و چراغ را روشن می ‏گذارد و می ‏خوابد تا متولّی را مثلاً اذیت کند.

او در خواب، امام زمان علیه‌السلام را می ‏بیند و حضرت می‏ فرمایند: چراغ را چرا روشن گذاشتی؟ می‏ گوید: آقا من چهل هفته مسجد سهله آمدم و شما را ندیدم! می‌ فرمایند: چراغ را چرا روشن گذاشتی؟ می‌ گوید: آقا چقدر من سهله آمدم، گریه کردم، نماز خواندم؛ امّا شما را ندیدم. حضرت دوباره فرمودند: ما شما را آن‌جا ندیدیم، چراغ را چرا روشن گذاشتی؟   

عالم باطن، غیر از جسم و ظاهر است. حضور  و محضر لازم است. گویا غیر از حضور جسمی، محضر می ‏خواهد؛ یعنی درک و توجه لازم است. بعید است که حتی یکی از جمکران‏ رفتن‌ها بی‏ جواب بماند؛ ولی باید حضور و محضر باشد.

این‌که فرمودند: شما یک قدم بیایید ما ده قدم می ‏آییم،[۱] صدق است. اگر انسان، در تشرفات نگاه کند، می ‎بیند که اکثر تشرفات برای افرادِ ساده و باگذشت است.

گاهی هم یک زاویه ‏ای از این ساد‌گی یک نوع بُلهی هست از نظر مردم که در روایت آمده است: اکثر اهل بهشت را بُلَها تشکیل می‌ دهند.[۲]

ادامه »

نزد امام زمان چه جایگاهی داریم؟

فرمولی که امام رضا علیه السلام یادمان داد تا بفهمیم نزد امام زمان چه جایگاهی داریم؟

حسن بن جَهْم نقل می کند : به امام رضا علیه ‏السلام گفتم : مرا از دعا فراموش می كنی .

حضرت فرمود : «گمان مى ‏كنى كه من فراموشت مى‏ كنم ؟.»

اندكى در خودم اندیشیدم و با خود گفتم : او براى شیعیانش دعا مى ‏كند و من نیز از شیعیانش هستم . آن‏گاه گفتم : نه ، فراموشم نمى ‏كنی .

فرمود : از كجا فهمیدى ؟

گفتم : من از شیعیانت هستم و تو برایشان دعا مى ‏كنى .

فرمود : «آیا متوجّه چیز دیگرى جز این شدى ؟».

گفتم : نه .

فرمود : «هرگاه خواستى بدانى كه نزد من چه جایگاهى دارى ، ببین من نزدت چه جایگاهى دارم.»

منبع:

اصول کافی جلد چهارم ص 270
__________________

به راستے او چه نقشے در زندگی من دارد ؟!…

نامیدن امام هشتم(ع) به نام رضا(ع) چند دلیل دارد که نخستین علت آن است که ایشان در آسمان مورد رضایت خداوند و در زمین مورد رضایت خاتم پیامبران (ص) و امامان معصوم (ع) بودند.

نام اصلی امام هشتم (ع) “علی” است اما ایشان به نام “رضا” شهرت پیدا کرده اند و تمامی علاقمندان به خاندان اهل بیت (ع) این حضرت را امام رضا(ع)می نامند.

نامیدن امام هشتم(ع) به نام رضا(ع) چند دلیل دارد که نخستین علت آن است که ایشان در آسمان مورد رضایت خداوند و در زمین مورد رضایت خاتم پیامبران (ص) و امامان معصوم (ع) بودند.

یکی دیگر از دلایل شهرت حضرت علی بن موسی الرضا(ع) به نام “رضا” این است که تمامی افراد و حتی مخالفان، ایشان را پسندیدند و آن حضرت مورد رضایت همگان بودند.

امام رضا(ع) همواه راضی به رضای پروردگار و از این خصلت ارزشمند به طور کامل برخوردار بودند. راضی بودن به رضای خدا در این امام بزرگوار در حالی اتفاق افتاد که بندگان معمولی در بسیاری از شرایط، ناراضی هستند و خدا را بابت نعمت های بیشماری که به آن ها عطا کرده است، شکر نمی کنند.

برخی به اشتباه دلیل نامیدن امام هشتم(ع) به نام “رضا” را ناشی از رضایتمندی ایشان از ولایتعهدی برای مأمون عنوان کرده اند در حالی که امام جواد (ع) این موضوع را رد کرده اند و به صراحت از موضوع رضایت پروردگار و معصومان (ع) از این حضرت به عنوان دلیل نامیدن ایشان به نام “رضا” سخن گفته اند.

امام نهم(ع) همچنین به این موضوع اشاره کرده اند همانگونه که دوستان امام رضا (ع) از ایشان رضایت داشتند، دشمنانشان هم از ایشان راضی بودند و این نکته به خوبی روشن می کند که این امام بزرگوار با اخلاق و منش جذاب خود، انسان ها را با کشش زیادی به سوی خود جلب می کردند.

امام هشتم (ع) همچنین لقب های دیگری مانند “رضا"، ” صابر"، ” رضی” و ” وفی” داشتند، اما در میان این لقب ها، “رضا” از سایر آنها مشهورتر است.

با توجه به اینکه بسیاری از مومنان به دلیل علاقه ویژه به امام هشتم (ع) نام فرزند خود را “رضا” می گذارند، بهتر است به ابعاد شخصیتی و رفتاری این حضرت نیز توجهی ویژه داشته باشند و در امور مربوط به اخلاق و رفتار نیز همواره ایشان را الگوی خود قرار بدهند و از ایشان پیروی کنند.

منبع:سایت حوزه به نقل از میزان

حکایت

مردی وارد کاروانسرایی شد تا کمی استراحت کنه، کفشاشو گذاشت زیر سرش و خوابید، طولی نکشید که دو نفر وارد آنجا شدند !

یکی از اون دو نفر گفت: طلاها رو بزاریم پشت اون جعبه..

اون یکی گفت: نه اون مرد بیداره وقتی ما بریم طلاها رو بر میداره..

گفتند: امتحانش کنیم کفشاشو از زیر سرش برمیداریم اگه بیدار باشه معلوم میشه..!

مرد که حرفای اونا رو شنیده بود، خودشو بخواب زد، اونها کفشاشو برداشتن و مرد هیچ واکنشی نشون نداد..!

گفتند: پس خوابه! طلاها رو بزاریم زیر جعبه…

بعد از رفتن آن دو، مرد بلند شد و رفت که جعبه طلای اون دو رو برداره اما اثری از طلا نبود و متوجه شد که همه این حرفا برای این بوده که در عین بیداری کفشهاش رو بدزدن!!

یادمان باشد در زندگی هیچ وقت خودمان را به خواب نزنیم که متضرر خواهیم شد…