| « مراسم ختم روزانه! | نهج البلاغه اخ القرآن » |
مناجات صبحگاهی
نوشته شده توسطكبري جعفري 21ام خرداد, 1399
﷽
مناجات صبحگاهی
ستايش خداوندی را سزاست که شَبَم را به صبح آورد، بی آن که مردہ يا بيمار باشم،
نه دردی بر رگ های تنم باقی گذارد، و نه به کیفر بدترين کردارم گرفتار کرد،
نه بی فرزند و خاندان ماندہ، و نه از دين خدا روی گردانم،
نه منکر پروردگار، نه ايمانم دگرگون، و نه عقلم آشفته و نه به عذاب امّت های گذشته گرفتارم.
در حالی صبح کردم که بندہ ای بی اختيار و بر نفس خود ستمکارم.
#نهج_البلاغه،خطبه215
فرم در حال بارگذاری ...
